‘Ik kan een enorme passie voor iets hebben en dan kan ik het ook niet loslaten. Ik maak het altijd heel erg moeilijk voor mezelf; ik wilde toen wereldkampioen gitaarspelen worden.
'Ik ging bijvoorbeeld stukken van Steve Vai en Joe Satriani uitzoeken. Dat had ik ook met honkbal, dan moest ik gelijk bij de Yankees gaan spelen. En dat is nog steeds zo, ik ben eigenlijk nooit tevreden over mezelf.’
‘Beeld- en mediatechnologie heette dat. Het stelde niet zo bar veel voor, maar ze hadden heel veel apparatuur waar we leuke dingen mee konden doen.
'We zaten net in het tijdperk dat video eruit ging en digitaal erin kwam. En dat was erg spannend. Ik was van origine grafisch vormgever en heb een jaartje industriële vormgeving gedaan. Bij die opleiding kwam alles een beetje bij elkaar.’
‘Ik kan me niet voorstellen wat dat dan zou moeten zijn. Ik denk echt dat ik het gevonden heb: dit ga ik doen tot ik er dood bij neerval. En ik vind inderdaad dat elke filmmaker van al die dingen verstand moet hebben.
'Maar daarna moet je ook kunnen loslaten. Er zijn duizenden directors of photography die beter met een camera zijn dan ik, dus waarom zou ik dat zelf gaan doen? Het allerbelangrijkste is dat je het overzicht houdt, maar dan ook tot in het kleinste detail.’
‘Op een bepaalde leeftijd had ik een sterke bewijsdrang om dingen zelf te doen. Maar dat betekent ook dat je up-to-date moet zijn met alle software. Toen heb ik gezegd: daar zit mijn kracht helemaal niet.
'Als je los kunt laten, dan kun je je focussen op het beginproces, dat witte vel papier, het schrijven, het schetsen, het in je hoofd afmaken van die film. Als het idee in mijn hoofd af is, is het alleen nog maar een kwestie van communiceren.’
‘We (Rozema en medeoprichter Jules Tervoort, red.) zijn met PostPanic nu 21 jaar bezig en in die 21 jaar hebben we een fantastische groep talenten bij elkaar gekregen die inderdaad aan een half woord genoeg hebben, die exact weten waar mijn gedachten naartoe gaan.’
‘Ik ben niet bang voor comfortzones. Ik schop mezelf elke keer weer een andere comfortzone uit. Daar zul je me nooit op betrappen, dat ik dingen maak die ik al een keertje heb gedaan heb.’
Lachend: ‘Nog steeds niet.’
‘Dat is het metier waarin ik zit, dat het allemaal godvergeten lang duurt. En ik ben er in Hollywood achter gekomen dat het een proces van decades is. Ik heb inmiddels ook niet meer de illusie dat het snel gaat gebeuren.’
‘Ik ben er wel kapot van geweest. Je hebt er zo hard aan getrokken, zoveel in geïnvesteerd, het heeft wel even geduurd voordat dat een plekje kreeg. Het script ligt nu bij Warner en daar mogen we niet aan komen.
'Dat is zo frustrerend; mijn eigen script! Nu moet ik het dus opnieuw gaan schrijven. Maar wel met een lager budget, want Hollywood is inmiddels zo’n beetje geïmplodeerd. Die grote films bestaan niet meer. Alleen Marvel en de Star Wars-films krijgen nog 200 miljoen plus. Of lowbudgetfilms. Dus dat hele middengebied, dat bestaat eigenlijk niet meer.’
‘Ja, in Amerika kijken ze allemaal naar Hulu en Netflix. Apple stapt er nu ook in. Er wordt daar nu om zoveel content gevraagd. De risico’s worden genomen in dat nieuwe tv-landschap.
'In Hollywood zijn ze alleen nog maar op zoek naar franchises, zoals Star Wars, omdat dat een sure thing is, die kun je uitmelken.
'Ze branden zich niet meer aan original content. Netflix godzijdank wel. Na Sundays zijn we dus allemaal nieuwe content gaan ontwikkelen. We hebben nu zeven projecten op stapel staan, allemaal met acht episodes van een uur.’
‘Ik schrijf dat allemaal niet zelf. Ik ben er wel bij, cureer het. Maar we hebben er vorig jaar behoorlijk aan getrokken om concepten te ontwikkelen waarmee we kunnen shoppen’.
‘We zijn het nog een beetje aan het uitvinden. Het is een beetje het Wilde Westen. Het hele landschap is nieuw.’
‘Ja, over hem kan ik wel drie weken praten. Waar moet ik beginnen?’
‘Ik denk dat het Kubrick is. Zijn methodiek, hoe diep hij in zijn materie gaat, zijn details. Hoe hij films kon voorbereiden dat is niet normaal.
Voor Eyes Wide Shut bijvoorbeeld had hij een hek nodig voor een landhuis. Heeft hij een fotograaf ingehuurd die een jaar lang door Engeland alle hekken van alle landhuizen heeft gefotografeerd. Voor één shot!’
‘Ja, hij heeft iets in zijn hoofd zitten en dat moet er dan zo dicht mogelijk bij komen. Ik ken dat gevoel wel, maar ik heb gelukkig internet. Ik vind het heerlijk om te struinen in Google Maps’.
‘Maandenlang. Elke ochtend een uurtje. Daar ging ik doorheen rijden. En dan keek ik waar de zon stond en hoe laat het was. En dan bekeek ik ook foto’s van die buurten.
'Ik zat eigenlijk gewoon te locatiescouten. Uiteindelijk hebben we alle locaties voor onze korte film zo te pakken gekregen.’
‘Het is zo’n Nederlands systeem. Als je geld van het Filmfonds wilt, dan moet het onderwerp Nederlands zijn, de crew moet Nederlands zijn, terwijl ik denk: ik ben bij toeval in Nederland geboren verder komt het overgrote deel van mijn inspiratie uit het buitenland.
'Waarom moet alles zo Nederlands zijn om aanspraak te kunnen maken Nederlands geld? Het is te bizar voor woorden. Mijn referentiekader is de wereld en eindigt niet bij Maastricht.’
‘Al jaren. Ik ben er bijna! (Rozema lacht) Maar dat is ook een goed gevoel. Ik vind het ook fijn dat ik niet weet waar ik over vijf jaar sta met PostPanic.
'Ik wil dat niet weten. Mijn gezin ook niet. We vinden het wel fijn dat er altijd iets kan gebeuren. Het is een heel fijn gevoel dat dingen altijd weer anders kunnen zijn.’
‘Ja, uiteraard. Maar je moet wel een destination hebben, wil je een journey kunnen maken. Die journey is een heel mooie rit tot nog toe. Maar hij moet nog veel mooier worden.’
In de serie Creative Achievers gaat Wouter Boon op zoek naar de geheimen van creatief succes. Luister hier naar het volledige interview.
