Deze week was fotografe Anne Claire de Breij (aka ACDB), onlangs winnaar van de SO '22 Award, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de Facebook-pagina van Nils Adriaans (één bijdrage per dag).
De rode draad in haar relaas: 'Alle picks vervormen op hun eigen manier de werkelijkheid, zij wordt vervreemd op al dan niet absurdistische wijze. De werken kenmerken zich door een zeer gestileerde esthetiek en er zit vaak een twist of humor in verwerkt. Het zijn kleurrijke werelden waar je als beschouwer even in kunt verdwijnen en waar er ruimte is voor je eigen associaties en dromen.'
Hier haar 5 pic(k)s:
1. Voor mijn scriptie heb ik deze film minuut voor minuut uitgeplozen
David Lynch - Lost Highway (1997)
'Regisseur David Lynch is een meester in het laten vervagen van de grens tussen de realiteit en een droomwerkelijkheid. Lost Highway is mijn lievelingsfilm. Een psychologische thriller uit 1997 met onder anderen Bill Pullman en (een glansrol van) Patricia Arquette. Wonderschone beelden, stilistisch waanzinnig, qua plot ondoorgrondelijk maar o zo intrigerend. De sfeer en spanning in de film is snijdend en wordt versterkt door de dreigende muziek van Angelo Badalamenti.
“A 21st century noir horror film. A graphic investigation into parallel identity crisis. A world where time is dangerously out of control. A terrifying ride down the Lost Highway.” ~ David Lynch
De mentale conditie (ofwel psychische aandoening) van de hoofdpersoon wordt in deze film als het ware visueel gemaakt. We kijken naar een soort droomwerkelijkheid, waarin personages van identiteit kunnen veranderen, of combinaties zijn van verschillende personen. Het tijdsverloop is onlogisch en maakt het onmogelijk een sluitend verhaal te reconstrueren.
Voor mijn eindexamen scriptie heb ik deze film minuut voor minuut uitgeplozen en geprobeerd te analyseren aan de hand van onder meer psychoanalytische theorieën. Lynch’ werk is zo gelaagd. Naast het feit dat ik een enorme fan ben van zijn esthetiek, ligt er altijd een bepaalde duisterheid of iets onheilspellends in besloten, wat me intrigeert. Je gaat in zijn beelden op zoek naar elementen die een verklaring voor het plot geven. Een verborgen boodschap die je als kijker probeert te doorgronden.
Of ik er ooit helemaal achter zal komen, en of mijn theorieën kloppen met wat Lynch heeft bedoeld? Waarschijnlijk niet Maar daar gaat het [Lynch] ook niet om. En dat is juist het mooie aan deze film (en zijn gehele oeuvre). Keer op keer bij het zien van deze film - ik denk dat ik de film al zo’n dertig keer heb gezien - ben ik diep onder de indruk en telkens ontdek ik weer nieuwe dingen of vul ik dezelfde elementen anders in. Daarom blijft het mijn nummer 1 film en inspiratiebron of all time.'
En de scène dat Fred (Bill Pullman) de mystery man voor het eerst ontmoet op een feest.
2. Steengoed
Weapon of choice - Fatboy Slim , geregisseerd door Spike Jonze met acteur Christopher Walken in de hoofdrol (2001)
'Steengoed blijft deze videoclip! De fantastische moves van Christopher Walken in een verlaten hotellobby levert een prachtig vervreemdend beeld op. Walken is een fantastische danser: hij danst, springt en vliegt door de lobby van het Marriott Hotel in Los Angeles. De choreografie van zijn dansperformance nam hij gedeeltelijk zelf voor zijn rekening. Maar ook de kleine beweginkjes in de openingsscène in combinatie met z'n mimiek zijn subliem! Sowieso een van mijn lievelingshoofden, het hoofd van deze acteur.'
Ook leuk, hier geeft hij zelf commentaar op zijn performance (sowieso ook een erg fijne stem om naar te luisteren).
3. Op slag verliefd
Oskar Schlemmer - Das Triadisches Ballett (1922)*
'Tijdens het creëren van het beeld voor de POMO tour van De Jeugd Van Tegenwoordig kwam ik in aanraking met het werk van de Duitse Bauhaus-kunstenaar Oskar Schlemmer en was op slag verliefd. De dansers verworden tot geometrische vormen, als ware ze levende sculpturen, waarbij ze samen met het decor versmelten tot een geheel. Voor mij is dit werk zeer inspirerend, ook met het oog op set design, wat ik de laatste tijd steeds meer verwerk in mijn beelden.
In het DJVT-beeld (zie hieronder) zie je duidelijk - al dan niet in minimalistische uitvoering - de invloed van Schlemmer terug, al doet het beeld ook een beetje denken aan een soort Memphis-sculptuur.'
*) Het Triadisch Ballet vindt haar oorsprong in het gedachtegoed van de legendarische Duitse Bauhaus-academie. Deze kunstacademie bestond van 1919 tot 1933. De opleiding idealiseerde het idee van een totaalkunstwerk, waarin alle kunstdisciplines samenkwamen. Niet gek dat Schlemmer, die hier decorontwerp doceerde, zich stortte op het choreograferen.
Het Triadisch Ballet is Schlemmer’s bekendste choreografie. Hier ontwierp Schlemmer eerst de kostuums, en daarna pas de choreografie. En dat was maar goed ook, want de kostuums waren zo vormgegeven dat er onmogelijk vrij in te dansen viel. In bolvormige papier-maché, in spiralende tutu’s of in kubusachtige vormen konden de dansers niet anders dan hun bewegingen aanpassen aan hun kostuum. Schlemmer zag dans dan ook enkel als stijlelement, dat gelijk stond aan zaken als belichting, decor en kostuums.
Credits:
- Fotografie + set design: Anne Claire de Breij
- Styling: Babette Tielrooij
- Muah: Patricia van Heumen
- Retouch: Patrick DOG postproduction
4. Het blijft een langgekoesterde droom om kindertelevisie te maken
Kreatief met Kurk (1993) met Arjan Ederveen & Tosca Niterink, en regie van Pieter Kramer
'Als kind vond ik Thea en Theo altijd een beetje eng. Ik kan me nog herinneren dat ik nachtmerries had over de film Theo en Thea en de ontmaskering van het tenenkaasimperium. Op wat latere leeftijd ontdekte ik echter Kreatief met Kurk en was meteen fan! Ik heb toen met terugwerkende kracht alle afleveringen gekeken. De knalgroene DVD met kurken poppetjes neemt nog immer een prominente plek in op de boekenplank. (Heb al lang geen DVD-speler meer, maar die DVD is qua vormgeving zo fantastisch dus die blijft gewoon.)
Een van mijn favoriete sketches van Kreatief met Kurk is het filmpje met de Spaanse Les (zie hieronder), ik lig iedere keer weer in een deuk. Die extreem droge en emotieloze stem als voice-over van Tosca Niterink is zo fantastisch. Ook Tonnie en Tonnie blijft een favoriet! De absurdistische humor die overal in doorgevoerd wordt, in de sketches, het decor, het taalgebruik.
De styling is ook fantastico. De regisseur van Kreatief met Kurk is Pieter Kramer, hij is ook verantwoordelijk voor de regie van 30 minuten en Hertenkamp (eveneens twee van mijn all-time favoriete Nederlandse televisieseries).
Het blijft een langgekoesterde droom van mij om kindertelevisie te maken (alhoewel Kreatief met Kurk, in tegenstelling tot Theo & Thea, eigenlijk geen kindertelevisie is). Samen met mijn beste vriendin, schrijver en humorist Michèlle Schimscheimer, heb ik hier al jaren hele toffe plannen en ideeën over. We moeten alleen een keer de tijd vinden om dit (professioneel) uit te werken.'
5. Onnavolgbaar
René Magritte (1898 - 1967)
'De schilderkunst van deze Belgische surrealist blijft een onuitputtelijke inspiratiebron voor mij. Zijn kunst van het spel van werkelijkheid, illusie en optisch bedrog is onnavolgbaar. De schilderijen brengen je als beschouwer in verwarring: de voorstelling doet bij een eerste oppervlakkige waarneming namelijk sterk denken aan een werkelijkheidsgetrouwe weergave, maar blijkt bij nadere beschouwing onmogelijk in het echt te kunnen bestaan. Door ons telkens te bevragen en als het ware te misleiden, dwingt Magritte ons over kunst na te denken.
De invloed van zijn werk is waarschijnlijk ook het duidelijkst zichtbaar in mijn beelden: de ‘Magritte wolkjes’, de man met de bolhoed, optische illusie door het gebruik van herhaling of blow ups van bepaalde objecten.'
Een nieuwe biografie geeft een verrassend beeld van het leven van schilder René Magritte
