Marie-Louise, al jaren zijn rechterhand, vroeg mij het bericht te publiceren. Graag wil ik iets persoonlijks over Peter vertellen. Peter was (herstel: is!) immers Professor Inhaak en daarom erg speciaal voor mij geweest.
Ik leerde Peter kennen in 2003, toen de inhakers op de geboorte van Amalia mij dermate interesseerden dat ik daar mijn scriptie over wilde schrijven. Ik kwam naar zijn bijzondere kantoor in Hilversum, en ik was ontzettend bleu en zenuwachtig. En vooral bezig met analyses en theorie.
Daar had de grote, imposante man met wie ik kennismaakte weinig boodschap aan. Gelukkig maar. Hij gaf me een indrukwekkende lezing over de geschiedenis van inhakers. "Met Echte Boter krijg je ze weer aan tafel", "Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep", alle klassiekers kwamen voorbij. En natuurlijk de "vlekoplossingsysteem-inhaker" van Omo na de gemiste stempel van Piet Kleine tijdens de Elfstedentocht in 1997. Toen Peter de eerste Inhaakmedailles organiseerde.
Na deze lezing begon mijn fascinatie pas echt. Peter was nooit te beroerd om me te helpen met mijn scripties, vol enthousiasme en als mentor, zonder een 'opa vertelt' te worden. Tijdens de Gouden Inhaakmedailles van het EK 2004 mocht ik aanwezig zijn. Uitingen verzamelen, scores uitrekenen. En natuurlijk luisteren naar wat al die reclame- en mediamensen van de inhakers vonden.
Afgelopen zomer mocht ik zelf jureren bij de Gouden Inhaakmedailles. Nog even bleu en zenuwachtig overigens. En met nog dezelfde grote, imposante man aan het hoofd van de tafel. Die grootse plannen had voor de toekomst. Een crowdsourcing element voor de Inhaakmedailles bijvoorbeeld. Bijzonder relevant nu het inhaken zelf bijna een volkssport aan het worden is.
We hadden afgesproken om na zijn vakantie over die toekomst te praten. Wat ontzettend jammer dat dat nu niet meer kan. Ik ben Peter dankbaar voor zijn lessen. En ik wens zijn familie en vrienden veel sterkte toe met dit verlies.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!