De Zeven Wereldwonderen van de nieuwe klassieke tijd

Drie winnaars in Zuid-Amerika (Machu Picchu in Peru, Chichen Itza in Mexico, en het Jezusbeeld in Rio de Janeiro), twee in het Verre Oosten (de Chinese Muur en de Taj Mahal) en twee in het Middellandse Zeegebied, de oorsprong van het fenomeen Wereldwonder (het Colosseum, en de Petra-tempel in Jordanie) mogen de kar de komende tweeduizend jaar trekken.

Op de winnaars kun je veel aan te merken hebben. Op de radio was een Jordanier te horen die 80 keer op Petra had gestemd, en de Egyptenaren keerden het hele idee de rug toe onder het motto dat de Pyramides van Giza boven iedere verkiezing verheven zijn. Die hele New Open World Corporation is gewoon een handeltje van de Suisso-Canadees Bernard Weber, die de nieuwe verkiezingen (zeven van de natuur) alweer heeft aangekondigd en de Pyramides heel handig een spek-en-bonen-status heeft gegeven. 'Zeven' betekent tegenwoordig 'acht'.

Niet-wetenschappelijk en dus arbitrair. Waar zijn Stonehenge, Borobudur, Angkor Wat, de Acropolis, het Vrijheidsbeeld, de Buddha's van Bamian, allemaal indrukwekkende bouwwerken met een grotere impact op de mensheid dan het Colosseum of de Jezus van Rio?

Toch is het aardig eens stil te staan bij de manier waarop de oude Zeven tot stand zijn gekomen, in vergelijking met de methodes van de Nieuwe Tijd.

Die oude zeven waren gewoon een lijstje van een bereisde toerist, een paar eeuwen voor Christus. Dat was ene Antipater van Sidon, als ik mij goed herinner (hoewel ik nu waarschijnlijk een hele horde classici over me heen krijg, want het was lang geleden en er zijn geloof ik meerdere candidaten). Om die reden stonden ze allemaal rond de Middellandse Zee, en tegen de tijd dat het lijstje eeuwige roem had verkregen, lagen de meeste er inmiddels in. Van de Hangende Tuinen van Babylon is het zelfs de vraag of ze ooit daadwerkelijk hebben bestaan.

De Zeven Wereldwonderen zijn een klassiek voorbeeld van een tijd waarin een publicatie genoeg was om, letterlijk, eeuwige roem te verkrijgen. Effectieve marketingcommunicatie was erg simpel in die dagen. Na de uitvinding van de boekdrukkunst werd de wereld snel ingewikkelder: een uiting is al ruim 500 jaar niet meer voldoende geweest om de hele beschaafde wereld te bereiken. En nu zelfs de massamedia zich als konijnen vermenigvuldigen, is het einde helemaal zoek. Of juist niet?

Want wat blijkt? Globalisatie en het Internet veroorzaakten klaarblijkelijk een U-bocht. Een uiting, geen perkamentrol ditmaal maar een website, van een mijnheer (inderdaad, alweer een mijnheer; sommige dingen veranderen blijkbaar nooit) bereikt opnieuw de hele wereld en blijkt voldoende om een nieuwe, wereldwijde lijst van wereldwonderen te creeren.

Of dit lijstje opnieuw de tand des tijds kan weerstaan waar zijn voorganger maar liefst twee millenia heeft overleefd, moet nog maar blijken. Maar de kop is eraf.

Mijnheer Weber zelf spiegelt zich overigens, getuige zijn website, liever aan Baron Pierre de Coubertin, de heruitvinder van de Olympische Spelen, dan aan Antipater. Maar de parallel met die laatste is opmerkelijk. Leven we opnieuw in een Klassieke Tijd? Wie het weet mag het zeggen.