Column Harry Obdeijn

Want voordat de uitbater het pand in zijn geheel maagdelijk wit schilderde en het bordje Huize Bianca op de deur schroefde, oogde het even onopvallend als de percelen eromheen.

Het heeft zelfs een geveltuintje; veel huiselijker kan het niet worden, dunkt mij. Sinds jaar en dag staan er in dat streepje grond een struik met donkerrode rozen en twee boerenjasmijnen.

Boerenjasmijnen kunnen uitgroeien tot kloeke bosschages met heel veel witte bloemetjes die ongegeneerd zoet geuren – als ze bloeien, tenminste, en dat hebben ze jarenlang met veel geestdrift gedaan in hun trottoirtuintje. Tot onlangs.

Ik denk dat het de bordeelsector niet voor de wind gaat, tegenwoordig, althans niet als ze Huize Bianca heten en in mijn woonwijk staan. Op de gevel, aan weerszijden van de voordeur, verschenen reclameborden.

U kent ze wel, van die grote met affiches waarop je kunt zien dat Youp in Carré komt, of Brigitte. Of dat er weer een festival is met dj’s, pillen en Hollandse rappers. Of een nieuw, hippig radiostation.

De borden zijn een welkome aanvulling op de tanende revenuen van de exploitant, neem ik aan. En hij hoeft er het beddengoed niet voor te verschonen.

De hele winter kon je de borden goed zien hangen, tot het lente werd en de jasmijnen gingen groeien. Die hadden geen boodschap aan Youp van ‘t Hek of Vieze Fur of het stockfoto-meisje dat met haar borsten naar de golflengte van het popstation wees.  Die jasmijnen wilden ons gewoon weer eens uitbundig verwennen met hun bedwelmende bloemen.

Vlak voordat hun knopjes open zouden gaan, wandelde ik er gewoontegetrouw langs om een halfje volkoren te halen en zag tot mijn schrik dat de struiken radicaal afgesnoeid waren: kaal en gevoelloos weggeratst, als het haar uit een thuisgeknipt jongensnekje – precies tot onder de rand van de reclameborden.

Toen wist ik het weer: reclame deugt niet.