Na een Bourgondische vakantie je hele gezin downgraden naar een calvinistische levensstijl is niet makkelijk. Dus pak ik 's avonds toch die verleidelijke Tony Chocolonely reep uit de ijskast. "Allemaal twee blokjes, that's it!" zeg ik tegen de kinderen. Blijkt die hele reep opeens opgedeeld in een spinneweb-achtig grid van ongelijke stukjes. Lekker bezig daar, waar slaat dit op? De wikkel legt uit: Tony wil de ongelijke verdeling in de cacaoketen agenderen. Voor ik het weet ben ik een mini-college ketenbeheer aan het geven. Daarna volgt een onmogelijke breek- en meetsessie. Pythagoras meets Tangram, geen kind wil tekort komen dus het wordt wat venijnig aan tafel. De keukenweegschaal is stuk. Ik gooi er snel een practicum 'scheiding der machten' tegenaan. Heel democratisch: de één stelt zo gelijk mogelijke setjes van grillige stukjes chocola samen, de ander mag als eerste kiezen. Reken maar dat er dan eerlijk gewerkt wordt - zo voorkom je een burgeroorlog. Al met al zijn we een dikke 20 minuten met Tony Chocolonely's merk en missie bezig geweest. Met zo'n simpele, verrassende ingreep kan een product een maatschappelijke boodschap overbrengen. De eindgebruiker voelt aan den lijve de essentie van het 'eerlijk delen'. Onze kinderen kijken nooit meer hetzelfde naar een chocoladereep. En ik ook niet, trouwens.
Unilever is overigens ook bezig met kiezen en delen. De hele merkportfolio wordt geherportioneerd, vertelde baas Jan Zijderveld vorige maand trots in alle media. Hij is erg begaan met de terugkeer van armoede in Europa. Want arme mensen geven niks uit en dan haalt Unilever die dikke 17% winst in de Eurozone niet meer. Keihard cashen met lucratieve Eco-producten is verleden tijd. Met een Spaans of Grieks huishoudbudget koop je zelfs geen doos gewoon wasmiddel meer. Wanhoop niet, Unilever gaat onze armen redden met de Grote Kleine Portie Truc: piepkleine budgetverpakkingen met goedkope meuk. Laat de mensen vaker kleine beetjes kopen. In Indonesië slijt Unilever één-wasbeurt-shampoo voor 2 cent en daar maken ze nog winst op ook! Dit Derde Wereld verdienmodel is ideaal om de laagste kaste van ons neoliberale Europa uit te melken. Okee, veel kleine verpakkingen betekent veel meer afval dan weinig grote verpakkingen. Minder duur is meestal minder voedzaam en minder duurzaam. Maar oneerlijk delen is wel veel beter voor je aandeelhouders. Die krijgen zo gegarandeerd de grootste portie. Kwestie van ketenbeheer.
Scato van Opstall
Deze column verscheen ook in de Adformatie van 20 september.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!