In haar vrije tijd schrijft Hoffman aan een kinderboek of samen met collega-copywriter Ernst Jan van Rossen aan het familietheaterstuk gebaseerd op haar kinderboekenserie 'De regels van Floor'. De serie waar zij een international Emmy Award in de categorie Outstanding Kid-series mee in de wacht sleepte.
Hoffman: ‘Eerst schreef ik korte verhaaltjes over Floor, een 11-jarig meisje met een zeer rijke fantasie en een wat kritische blik op de buitenwereld. Die korte verhaaltjes die ik schreef over gebeurtenissen uit mijn eigen jeugd werden steeds langer en hing ik op aan een regel die ik als kapstokje kon gebruiken voor ieder boek. De regels zijn flash-forwards naar iets wat je later gaat lezen en dat kan verheugend werken. Er is bijvoorbeeld een regel: Grote blote mensen zijn ook schattig. Dan wil je gewoon weten waarom zij dat vindt.’
Op de vraag aan Marjon of Floor niet eigenlijk gewoon 100 procent Marjon is, antwoordt ze bevestigend. ‘Absoluut, ook ik heb een rijke fantasie en vind niets vanzelfsprekend. Ik leg me nooit zo snel neer bij wat een voorgekauwde mening of manier van doen is. Omdat het in het dagelijks leven niet altijd mogelijk is om je zo te gedragen, schrijf ik boeken waarin ik mijn eigen ‘dwarse’ gedachten in Floor kwijt kan.’ Vier dagen per week is Hoffman druk bij het reclamebureau en op die ene dag vrij in de week, in de avonden en in de weekenden is ze achter haar laptop te vinden.
Is het allemaal wel te combineren met een bijna fulltime baan? Hoffman: ‘Die combinatie is zeker pittig maar goed te doen en gelukkig is TBWA een heel fijn bureau. Ze zijn eerder trots op mij dan dat ze er een probleem van maken. Alle successen, zoals het winnen van die Emmy, worden ook door hen gevierd en gecommuniceerd. Dat voelt goed. En wat ook een bijkomend voordeel is, is dat als er iets geschreven moet worden voor kinderen, ze bij mij aankloppen omdat ze weten dat ik dat in de vingers heb.’ Ondanks de drukte, werkt het schrijven therapeutisch voor Hoffman. ‘Schrijven geeft mij rust in mijn hoofd. Ik ben altijd puzzeltjes aan het oplossen, pieker veel, denk over van alles na. Als ik schrijf dan zijn die radartjes even uit en focus ik op het verhaal waar ik aan werk. Als het me echt te veel wordt dan ga ik de natuur in of schoonmaken of strijken, daar word ik zen van.
Door het succes van ‘De regels van Floor’ zou je denken dat Hoffman er niet meer bij hóeft te werken. Dat spreekt ze tegen. ‘Het zou misschien net kunnen, maar het is geen vetpot. Sommige kinderboekenschrijvers als Carry Slee of Paul van Loon kunnen er goed van leven, maar de meesten niet. Daarnaast vind ik het nog veel te leuk om met collega’s te werken, met mensen waarmee je kunt praten en sparren. Schrijven is heel solistisch.'
En zijn er nog toekomstdromen? ‘Het lijkt me leuk om in de positie te komen, en dat begint nu al een beetje, dat productiehuizen en theaterproducenten mij benaderen om iets te schrijven omdat ze zien dat ik iets breng wat er nog niet is. Hoeft zeker niet speciaal voor kinderen te zijn. Ik blijf in ieder geval schrijven over Floor en heb ook alweer andere kinderboeken in mijn hoofd. Het schrijfwerk zal ik in ieder geval blijven combineren met mijn werk bij TBWA, dat is mijn basis.’
