Dagboek van een coronacrisis-werkloze

Het virus is een soort onzichtbare sluipmoordenaar, je weet niet om welke hoek hij loert en wat hij voor je in petto heeft. Ik heb besloten dat ik mijn leven er niet door laat bepalen, ook al heeft het grote consequenties voor me gehad. Angst is een slechte raadgever, zo heb ik altijd geleerd.

In Nederland worden we weliswaar beknot in onze vrijheid maar we mogen wel de deur uit. Uiteraard met inachtneming van alle regels - niet altijd makkelijk, ik houd niet zo van regels - maar in dit geval begrijp ik waar ze nodig voor zijn, dus oké.

Vrienden die in Spanje, Italië en Frankrijk wonen, vertellen in de wekelijkse Zoom-borrel hoe het er bij hen aan toe gaat. Met een ‘vergunning’ op zak boodschappen doen. Papiertje vergeten? Te ver van je huis? Op de bon! Ik ben trots op de wilskracht van ons volk en hoop dat we het op deze manier met elkaar blijven volhouden.

Die anderhalvemetermaatschappij is niet mijn ding. Ik houd van dichtbij. Van volle kroegen, van aanrakingen, van hockey - ook al verliezen we – en feestjes, van werk met echte mensen, van reizen en van niet hoeven nadenken hoe ik over straat loop.

Nu ik toch tijd heb, zou ik mijn energie misschien op een leuke nieuwe liefde kunnen richten. Maar waar ga je die in deze tijd vandaan toveren? Anderhalve-meter-Tinder? Wellicht is dit off-topic, dus laat ik er niet verder over uitweiden…

On topic: een nieuwe baan of opdracht vinden zal in coronatijd geen makkelijke opgave zijn. Werk geeft structuur, het geeft houvast en je ontleent er een soort bestaansrecht aan. Het geeft voldoening, betekenis en ook een sociaal netwerk. Je leert er, ontwikkelt jezelf, voegt waarde toe en het is (meestal) leuk.

In mijn carrière als zelfstandige heb ik wel vaker even zonder opdracht gezeten. Maar mijn positie was niet zomaar een opdracht, het was een baan. En het is niet zomaar een periode tussen opdrachten door. Dit is een nieuwe onbekende tijd waarvan niemand weet hoe die gaat verlopen. Hoe lang nog, is de vraag die veel mensen bezighoudt, en mij niet in de laatste plaats.

Deze nacht slaap ik slecht. In de nieuwsbrief van mijn yogaschool lees ik dat de volle supermaan in Libra staat. Dat er grote veranderingen op komst zijn. Dat zal niemand meer verbazen. Zou het daarmee te maken hebben? Ik lig te woelen in mijn bed.

Ondertussen ken ik de patronen van periodes tussen opdrachten door. De eerste paar weken geniet ik altijd van mijn vrije tijd, de dagen vliegen voorbij. Daarna word ik onzeker. Wat als ik nu geen nieuwe opdracht meer vind? Hoe lang gaat het duren?

Ondertussen heb ik altijd wél het vertrouwen dat het goed komt. Tot nu toe ging het namelijk altijd goed. Ook nu heb ik dat vertrouwen. Maar of het de situatie in de wereld is, of de schuld van de volle maan, alles is nu wel radicaal anders dan ‘tot nu toe’.

Binnen de beperkingen die ons zijn opgelegd, ga ik op zoek naar (nieuwe) dingen die ik wél kan doen. Het is mooi om te zien hoe snel een mens zich kan aanpassen aan een nieuwe werkelijkheid, hoe veerkrachtig we zijn. Zelfs op de vierkante meter ontstaat creativiteit.

Ik sluit me aan bij een boekenclub die spontaan ontstaat, er zijn meer mensen die tijd hebben en daar iets zinnigs mee willen doen. We lezen ‘Alle mensen deugen’ van Rutger Bregman. Het positieve begin van het boek doet me goed. Dat mensen geneigd zijn het goede te doen, helemaal als we met elkaar in hetzelfde schuitje zitten.

Niet alleen mijn werk staat stil. Het hele leven is een paar versnellingen teruggegaan. Naast de structuur en zingeving van een baan zijn andere structuren ook weggevallen. Hockey gaat niet door, toernooien worden afgezegd, restaurants zijn dicht, mijn vader kan ik even niet bezoeken, het sociale leven staat stil.

Mijn vriendenkring kan ik grofweg in twee kampen onderscheiden: streng in de leer of vrije geesten. Bij de eerste groep is een virtuele borrel het hoogst haalbare. De tweede groep interpreteert de regels van het RIVM zoals ik. We zien elkaar met een maximum van drie en op gepaste afstand. Het mooie van Nederland is dat het allemaal naast elkaar kan en mag bestaan.

Ik respecteer ieders keuze en ben stiekem dankbaar voor de vrije geesten. Virtueel contact haalt het niet bij een echte ontmoeting. Ook al moeten we knuffels missen nu, tegen een mens van vlees en bloed praten is toch echt anders dan tegen een beeldscherm.

In mijn eentje in huis en dan ook nog eens zonder werk, zie ik meer op tegen ‘allenigheid’ of ‘huidhonger’ (ons coronavocabulaire breidt zich in rap tempo uit) dan tegen Covid-19.

Ik realiseer me tegelijkertijd dat ik waarschijnlijk anders zou praten als ik niet gezond zou zijn. Een gezond lijf is ons kostbaarste bezit. Daar hoort een gezonde geest bij en die geest wordt niet alleen door yoga en meditatie gevoed, maar vooral ook door werk en sociale contacten. Dus neem ik me voor om me de komende tijd goed te ‘voeden’.

Als het even niet door werk is, dan zal ik me laten inspireren door de dingen die wel gebeuren. Digitalisering gaat in grote sprongen. Innovaties waar jaren over werd gedaan, staan opeens in mum van tijd op de markt.

Er wordt veel over geschreven en ik heb tijd om te lezen. Wie weet waar die inspiratie nog toe gaat leiden. De 4 P’s hebben (even) het veld geruimd voor de 4 B’s: Binnen, Bezinnen, Beginnings en wat schaamteloze zelfpromotie: Beschikbaar voor een opdracht!