Onze reclamewereld raast aan ons voorbij. Wat vandaag een klant is, kan morgen een vreemde zijn. En stagiaires en werknemers vliegen van bureau naar bureau. Maar soms komt die wereld even tot stilstand en worden we herinnerd aan de impact die 1 persoon kan maken met een flinke dosis potentie, talent en persoonlijkheid. Afgelopen maand moesten we bij Natwerk plots afscheid nemen van onze stagiair Jan van den Eerenbeemt, die op 17 december kwam te overlijden. Dit is een in memoriam voor hem: het verhaal dat ik - Jens Bezemer - als zijn leidinggevende vertelde tijdens het herdenkingsmoment op ons kantoor.
Een van de eerste memorabele momenten die ik samen met Jan beleefde, vond plaats tijdens de heidag van onze strategie afdeling in Vught, begin november dit jaar. Om 10 uur ‘s ochtends stond ik op het stationsplein in Den Bosch, klaar om in de taxi te stappen met Mark en Nino uit mijn team. De andere strateeg Niek was al onderweg met de auto naar de locatie. De enige op die we nog op aan het wachten waren was onze grote vriend Jan. Hij was toen om precies te zijn drie dagen begonnen als stagiair bij Natwerk.
De telefoon ging. Jan belde me en verontschuldigde zich veelvuldig: “sorry, sorry, sorry, sorry! Ik word net wakker. Heb me vreselijk verslapen. Ik had vijf wekkers gezet, maar ze mochten allemaal niet baten.” Op dat moment weet ik nog dat ik lachte en dacht, ik ben benieuwd wat voor stagiair dit precies gaat worden en wat we aan hem gaan hebben. Maar binnen anderhalf uur had ie me alweer voor zich gewonnen. Hij kwam namelijk aan en vertelde direct het verhaal dat hij in de bus van Den Bosch naar Vught, pal naast de buschauffeur is gaan zitten, en een miljoen vragen aan hem stelde. Over de regio, over de lokale politiek, over de geschiedenis, over z’n beroep. En zo kwam ie met een vracht een feitjes de heidag binnenlopen. Kijk dacht ik, misschien schuilt er toch wel een nieuwsgierige strateeg in die jongen en heeft ie meer in z’n mars dan ik dacht.
En dat bleek het understatement van het jaar. Want het is ongelofelijk om te bedenken hoe iemand in zo’n korte tijd zo’n impact kan maken. Op mij, op mijn team en op iedereen bij Natwerk waar hij mee in aanraking kwam. Zelden zal er een stagiair die pas drie weken ergens aan de slag is, in een sinterklaaskostuum de show stelen. Jan wel. Maar daarnaast barstte die jongen bijna uit z’n voegen van het talent. Zo vreselijk intelligent, zo vreselijk bedachtzaam, zo vreselijk welbespraakt, maar ook zo vreselijk geestig. Een ongelofelijk fijne vent, met een hele fijne energie. En niet te vergeten een dijk van een stem. Er werden al plannen gesmeed om hem als vaste voice-over artiest in te zetten in onze producties.
Strategie stagiaires bij Natwerk lopen allemaal een soortgelijk groei- en leertraject waarbij een steeds grotere zelfstandigheid bereikt wordt. Naarmate de stage vordert, evolueert degene van meedraaien met de afdeling, naar het voorzichtig formuleren van eigen strategieën, tot uiteindelijk het zelf draaien van een project. Toch blijft het altijd de vraag in hoeverre dat eindstation bereikt wordt. Bij Jan was daar echter geen twijfel over. Iedereen kreeg binnen een paar weken al door dat hij het vreselijk ver kon schoppen. Want door zijn indrukwekkende intrede bij ons bureau begonnen we, samen met hem, zijn pad al uit te tekenen. Waar je die tekening vervolgens normaal inkleurt naarmate de jaren verstrijken, zal die van Jan altijd een schets blijven. Lijnen waar de potentie van afdruipt, maar die nooit ingelost zal kunnen worden. En dat doet pijn. Natwerk, en in een bredere context ons hele vakgebied, had zonder twijfel nog heel veel en heel lang plezier van hem kunnen hebben. In het werk, maar ook letterlijk in het plezier.
En dat lijkt dan ook precies wat we mee moeten nemen van Jan. Want het verlies is immens. Bijna niet te bevatten en niet te verwerken. Iemand die zo jong uit het leven wordt weggegrist zal nooit te rechtvaardigen zijn. Voor zijn familie, voor zijn vrienden, voor iedereen die hem een warm hart toedraagt. Mijn persoonlijke ervaring is dat de enige manier om het verlies enigszins een plek te geven, is te bepalen wat je in je bagage stopt en meedraagt. Hoe herinneren we Jan? En hoe nemen we iets van hem mee in wat we doen samen? Wat mij betreft is dat het plezier. Want we hebben in ons wereldje nogal de neiging om onszelf en ons werk heel serieus te nemen. En dat is vaak terecht. Maar het is extreem belangrijk dat we minstens net zoveel ruimte laten voor plezier. Lol met elkaar trappen. En op een luchtige manier genieten van waar we mee bezig zijn. Want vanuit dat plezier komen de mooiste dingen voort. Jan zijn levensverhaal is dé bewijslast daarvoor. Zijn energie zal ons voor altijd blijven inspireren.
Mijn gedachten graag nog vaak terug naar die afgrijselijke vrijdag 17 december, wat voor mijzelf met de kennis van nu, een vrij surrealistische dag was. Met mijn team houden we elke ochtend een opstartbelletje, de daily noemen we die. Maar omdat Nino en Niek allebei niet werken op vrijdag, is de daily op die dag altijd met mij en de stagiair. Die vrijdagochtend had Jan al zijn laatste adem uitgeblazen. Maar dat wist nog niemand. En dus bevond ik me in de daily, een lege Google meet videocall, waarin ik tien minuten op hem heb zitten wachten. Ik appte of hij in de call kwam. En toen hij niet kwam appte ik of hij me kon terugbellen als hij tijd had.
Nu hoop ik dat het allemaal een nachtmerrie is. En dat hij me gewoon ieder moment kan bellen. Om me te vertellen hij zich verslapen heeft. En dat zijn vijf wekkers niet mochten baten. Ik hou m’n telefoon in de gaten.
Rust zacht lieve Jan.
Jens Bezemer is head of strategy bij Natwerk.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!