AD als shockblog

Het was vandaag weer een plezier de Nationale Haringtest van het AD te lezen. Lekker bloemrijk: "Ooit een haring geproefd die door een hongerige kokmeeuw is voorgekauwd en weer uitgespuugd?"; "een vies goor, smerig, rans, beest, zit tegen het bederf aan"; "op zoek naar een papperig bejaardenharinkje dat je met een rietje op kunt zuigen?"

Leuk, amusant en (on)smakelijk leesvoer voor op zaterdag. En antwoord op de vraag 'Staat mijn visboer erbij?'

Maar dan nu de pseudo-shockblogtekst, bij haringtent #67:

"Het verkoopstertje jokt als zij zegt 'vers van het mes'. Het is voor haar vriendje te hopen dat zij frisser ruikt dan de haring die zij haar klanten meegeeft.'"

Beetje gemakkelijk, dit soort woorden. Politiek incorrect light. Als je wil shocken, shock dan goed. En dan valt het kwartje. De schrijver legt met een woordkeuze als deze op een subtiele manier extra nadruk op verkopers met slechte waar. Hoe verder omlaag in de top-70, hoe krachtiger, beeldender en afzeikeriger het taalgebruik.

Samen met de bekende groep protesterende vismiddenstanders (zie de wederhoorreacties in de krant) heb ik het idee dat het AD zich zo meer als sensatiemedium laat zien dan als servicegerichte consumentenkrant, wat de officiële positionering van de krant was, dacht ik. Krioelende maden en bacteriën scoren. Daarom doet het AD ook de shoarmatest en de gehakttest en niet de broodje-kaastest. Maar zitten consumenten/lezers hier werkelijk op te wachten? Een paar weken geleden was iedereen nog vol lof over de Hollandse nieuwe 2006. Waarom geen gids naar goede haring?

Of is het werkelijk zo slecht met de viskwaliteit gesteld en is het AD de Frits Bom, de Felix Meurders onder de kranten? De krant die dankzij volhardend luis-in-de-pelswerk in 25 (gefeliciteerd) jaar heeft gezorgd voor een langzame maar zekere kwaliteitsverbetering in de haringkramen? Het AD is zelf die laatste mening toegedaan.

Maar nogmaals: in de beschrijvingen bij nr. 1 t/m 5 werden uitsluitend platgetreden, non-informatieve superlatieven gebruikt als "absolute top", "wat een voortreffelijk maatje" en "hier zit alles op en aan wat de liefhebber wenst." Geen enkele inhoudelijke smaaknotitie. En geen enkele stilistische bonbon. Wát, vraag je je af, zit er dan allemaal aan én op de top5-haring wat de liefhebber wenst? Een staart en uitjes?

In de beschrijvingen van die top-5 stond niet eens zoiets als: "De man wiens vriendinnetje zo ruikt, mag zich gelukkig prijzen." Ik noem maar iets (on)smakelijks.