Dus je haalt met veel bombarie zo’n gozer binnen, een jongen die is opgeleid bij je club en daarna is uitgevlogen, het buitenlandse succes achterna. Eentje die eigenlijk iets te zwaar op de begroting drukt, maar die ons – zeker weten - het kampioenschap gaat bezorgen. Hij kan met links, hij kan met rechts, maar hij kan ook met het midden uit de voeten. Je maakt hem aanvoerder, laat hem het woord doen – alle ogen op hem, de verwachtingen hoog… en dan valt-ie me toch tegen zeg. Waar zit je naar te kijken, denk je als fan. Doet-ie wel mee? Is-ie ziek. Geen vuur, geen bezieling, geen pit, geen GRINTA! Dat bolle hoofd dat steeds bedroefder kijkt. Dat zielloze gehobbel achter zijn directe tegenstander aan. Balletje breed, tikkie terug. Geen doelpunt, geen paalharde schoten, laat staan een sympathieke tackle op de bal …niks, nada, nothing, rien du tout, nichts.
In de Arena zijn ze lang voor de 22e klaar met Frans Bergwijn
Want hij mag dan vijf talen spreken, onze aankoop, de vorm is in geen velden (haha) of wegen te bekennen. De vergelijking is te treffend.
Frans Timmermans is de Steven Bergwijn van de vaderlandse politiek. Zoveel van verwacht, zo weinig gebracht. Van ras- naar moerasvoetballer in vier saaie afleveringen. Ploegen. Zweten. Duwen. Trekken. In de Arena zijn ze lang voor de 22e klaar met Frans Bergwijn: strik er omheen en met de winstertop aan de woestijn verkopen. Desnoods met verlies.
Waar het aan ligt? Foute strategie? Zelfoverschatting? Gebrek aan talent? Of wellicht te druk met het bezweren van de interne chaos?
Het lijkt alsof Frans denkt dat Brussel Den Haag is. De plek waar vrede sluiten met tegenstanders en douceurtjes weggeven aan je vijanden, de kortste weg naar de politieke overwinning is.
Fout natuurlijk. Meisjes – en jongens ook trouwens - vinden het helemaal niet aantrekkelijk als je ze al te openlijk de liefde verklaart. Tenzij je redenen hebt om aan te nemen dat de liefde wederzijds is. De flirt met Omtzigt was een faux pas. Afgewezen en uit. De stap erna nog erger. Eerst flirten en dan de aanval inzetten slaat alleen terug op de afgewezene. Kritiek is dan geen kracht, maar jaloezie.
En nu zet Frans een variatie op een oud liedje in: het gevaar komt van rechts. In de hoop dat aarzelende kiezers de 22e strategisch niet op Volt of de Partij van de Beesten stemmen. In godsnaam dan toch maar op Frans, horen we de 22e in menig stemhokje verzuchten.
Denkt Frans
Ik zag Frans bij Marielle. Het lijf lichtjes achterover. De handjes tevreden op het buikje.Een blije kabouter op zoek naar zijn paddenstoel.
Volgens insiders – ik mag helaas geen namen noemen – is het schitterende gebrek aan succes te wijten aan zijn campagneteam. Dat bestaat uit een fatale mix van een campagneleidster die in het comfortabele Brussel tegen weinig schenen hoefde te schoppen en een kliek van hoofdstedelijke hipsters die denken dat de provincie op het klimaat zit te wachten. Oplossingen voor gewone-mensen-problemen willen we Frans! Duidelijke antwoorden op heldere vragen. Statements, soundbites, straatgevechten. Passie willen we. Maar wel zonder dat verongelijkt hoge stemmetje.
Ik zag Frans bij Marielle. Het lijf lichtjes achterover. De handjes tevreden op het buikje.
Een blije kabouter op zoek naar zijn paddenstoel.
Ik zag Frans tegen Wilders. Niet eerder werd verlies zo schrijnend in beeld gebracht. Wilders is een onbetrouwbare klootzak, behendig, leep, vals, achterbaks en als het moet een tovenaar met de strooppot. Een winnaar, een geboren campaigner. Met helaas de verkeerde denkbeelden.
Frans is een doetje. Houdt vriendelijk de deur open voor zijn tegenstanders, die daarna met zijn complete achterban in hun kielzog zijn kamer binnenstormen.
Frans had al gewonnen voor hij kwam, dat is zijn probleem.
