Deze week was Floor Peters, Brand Manager Hasbro/Monopoly, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week. Vijf dagen lang deelde zij haar inspiratie op de LinkedIn-pagina van Nils Adriaans én Adformatie - à één bijdrage per dag. (Hasbro en KesselsKramer lanceerden enkele weken geleden een campagne voor Monopoly als ode aan driftkoppen.)
Peters over haar week: 'Aan mij de taak om deze week iedere dag een verhaal te delen over iets of iemand die mij inspireert. Inspirerende mensen... ik denk aan mijn studie psychologie waarin ik leerde over Carl Jung, en lees terug... Inspirerende mensen hebben wat Carl Jung definieerde als een 'daemon'. Het is een creatieve innerlijke stem die hen ertoe aanzet uitdagingen aan te gaan, geleid door integriteit en een onstuitbare wil.'
Hier haar 5 pic(k)s:
1. Op 24-jarige leeftijd wordt Joseph onterecht veroordeeld voor drugsmokkel
'Het eerste wat in mij in relatie tot Carl Jungs definitie van inspiratie opkomt is een lezing die ik zo’n 6 jaar geleden heb bijgewoond. En nee, deze week zal ik jullie niet doodgooien met enkel sprekers, maar deze wil ik jullie niet onthouden. Zijn naam is Joseph Oubelkas, een Nederlandse auter en spreker bekend door zijn boek '400 brieven aan mijn moeder', gebaseerd op zijn waargebeurde verhaal.
Joseph is geboren op 10 september 1980 in Raamsdonksveer (Noord-Brabant). Op 24-jarige leeftijd wordt Joseph onterecht veroordeeld voor drugsmokkel. Tien jaar celstraf hangt er boven zijn hoofd, hij belandt in een gevangenis in Marokko. 1637 dagen heeft hij in de gevangenis gezeten, geheel onterecht. Ondanks de schrijnende situatie waarin hij verkeert, blijft hij ongekend positief. Hij koestert wat hij heeft en zet zijn woede en frustratie om in positieve energie. Later besluit hij 400 brieven aan mijn moeder te schrijven en inmiddels heeft hij tienduizenden mensen geraakt door zijn lezingen.
Ik raad je aan zijn boek te lezen, Het neemt je mee en zet je met beide benen op de grond, het maakt je bewust en motiveert. Ook de brieven die hij ontvangt van zijn moeder, ontroeren en zitten vol met levenslessen. Ik zie mijzelf nog zitten 6 jaar geleden... Zijn verhaal in mijn achterhoofd koppelend aan mijn eigen uitdagingen - vol energie en motivatie liep ik de zaal uit.'
2. Henry van Loon - De mijns inziens grappigste man van Nederland
'Zijn carrière als stand-upcomedian begon in maart 2004 toen hij lid werd van Comedytrain. Hij heeft sindsdien regelmatig in Toomler (thuishaven van de Comedytrain in Amsterdam) op het podium gestaan en speelde mee met de Comedytrain Theatertour. Een aantal jaren geleden zag ik hem voor het eerst in Toomler. Veel herinner ik me er niet meer van, alleen dat ik deze man moest onthouden.
Een tijd lang is hij me onopgemerkt gebleven, totdat hij dit jaar op televisie verscheen met de serie 'Tropenjaren'. Het schijnt gemengde recensies te krijgen. Ik vind het bovenal extreem grappig, herkenbaar, een heerlijke wegkijker. Dus ik besloot naar zijn theaterstuk Jannie The Show Dog te gaan in DeLaMar Theater in Amsterdam. Ik heb anderhalf uur lang aan één stuk gelachen. Wederom steengoed.
En onlangs heeft Henry een nieuw talent van zichzelf ontdekt, het nadoen van een bepaalde personen. Personen die het leven wellicht net wat serieuzer nemen dan hijzelf en zichzelf als echte inspirator beschouwen, en dit net even iets teveel claimen haha. Bekijk 'Een inspirerend gesprek met Henry van Loon en Bram Krikke'.
En mocht je Henry grappig vinden, zoek dan ook Merijn Scholten op, ook briljant!'
3. Ongeveer 8 jaar was ik, toen we met ons gezin verdwaalden op de Mont Ventoux
'Vandaag denk ik aan een plek waar ik in het verleden veel inspiratie vandaan heb gehaald. De natuur, specifiek bergen. Ik vind ze fascinerend, prachtig, rustgevend en avontuurlijk tegelijkertijd.
Als kind kwam ik er graag, ik had ook geen keuze, samen met mijn ouders maakte ik flinke tochten in Frankrijk. Het is me met de paplepel ingegoten. Ongeveer 8 jaar was ik, toen we met ons gezin verdwaalden op de Mont Ventoux. Het werd donker, de paniek sloeg toe, totdat ik de weg terugvond, ik wist het zeker vertelde ik mijn vader. En ’s avonds laat (8 uur later dan gepland) stonden we weer naast onze auto.
Al vele hikes heb ik achter de rug. Sommige naar de top, soms rondom de berg. Een hike, moeilijk of niet, daagt uit, moitveert, het zet je aan het denken, je komt tot bezinning. Voor mij is het een plek waar ik inspiratie vandaan haal, maar bovenal motivatie en nieuwe energie. Termen die wat mij betreft hand in hand gaan.
Het Atlasgebergte in Marokko is zeker aan te raden. Wandelingen voor elk niveau, van een dagtocht tot meerdere dagen. Zelf heb ik in 2 dagen de tocht Imlil (Marrakech) - Toubkal (met 4167 meter de hoogste berg van het Atlasgebergte) gedaan, naar de summit. Het was best zwaar en koud 😉, maar eenmaal boven ben je alles vergeten. Wat een heerlijk gevoel!'
4. De bioscoopfilm Close van Lukas Dhont - Schaamte doet haar intrede in de tuin van Eden
'Over deze keuze niet veel uitleg, ik zou zeggen: ga naar deze film, eentje die ontzettend raakt.'
Hier de trailer.
Uit De Morgen:
Lukas Dhont en coscenarist Angelo Tijssens (Girl) portretteren de pure vriendschap tussen Léo (Eden Dambrine) en Rémi (Gustav De Waele), twee zonnige knapen van twaalf. Hun verbondenheid is even vanzelfsprekend als de wind door hun haar en de blos op hun wangen. De donkerrode kamer van Rémi, waar het duo verstrengeld als een eeneiige tweeling op bed ligt, roept het beeld van een warme baarmoeder op. Over wat die bijzondere geborgenheid precies voor hen betekent, hebben de jongens nog geen seconde nagedacht. Daarvoor zijn ze te druk bezig met fantaseren, door de velden hollen, tateren en lachen.
Maar wanneer de poorten van de middelbare school openzwaaien, doen enkele terloopse opmerkingen - “Waarom zitten jullie altijd zo dichtbij elkaar? Zijn jullie een koppel misschien?” - Rémi toeklappen als een oester. De blik van de ander heeft het verwoestende effect van een hap uit de appel der kennis: schaamte doet haar intrede in de tuin van Eden, en vertrappelt er de tere bloem van hun vriendschap. De ouders van Léo en Rémi (hartroerende bijrollen van onder anderen Emilie Dequenne en Kevin Janssens) staan machteloos aan de zijlijn terwijl hun idylle in elkaar stuikt.'
5. Ik ken niemand zo behulpzaam, positief, optimistisch, krachtig en gemotiveerd
'Op een warme septemberdag verhuisde ik naar een eigen plekje in Amsterdam. Mijn vader kwam mij helpen. Ik zag nogal veel beren op de weg en vond alles maar zwaar. Goed voorbereid als ik was, stonden alle dozen klaar in de woonkamer.
Mijn vader nam een vriend mee, Mo. Mo is een man van middelbare leeftijd uit Damascus, Syrië. Hij is gevlucht, zijn supermarkt werd dagelijks beschoten, zijn zoons zouden in het leger moeten. Om over al het andere vreselijke maar te zwijgen.
6 jaar woont hij nu in Nederland, samen met zijn vrouw en 5 kinderen. Ze ontvangen een uitkering en zelf werkt hij 2 dagen per week als vrijwilliger. In de bieb komt hij graag, daar krijgt hij Nederlandse les.
Ik ken niemand zo behulpzaam, positief, optimistisch, krachtig en gemotiveerd als Mo. Krijgt hij geen uitkering? Zijn antwoord is 'geen probleem'. Op alles is zijn antwoord 'geen probleem', inclusief warme glimlach.
We staan in de woonkamer in mijn nieuwe huis wanneer hij met mijn spiegel in zijn handen naar mij toe komt: 'Floor deze spiegel niet mooi, deze moet weg.' Samen lachen we, we eten pizza. Ik kijk naar hem en wil niet weten wat er achter die vrolijke ogen voor verdriet moet schuilen.
Die ochtend stond ik op met een verhuizing 'oh zo zwaar', ik ging naar bed, en prees mezelf gelukkig. Dankbaar voor mijn eigen plekje, mijn problemen – ze vallen allen in het niet. Je zou denken dat wij Mo een vrolijke dag moeten bezorgen, na alles wat hij heeft meegemaakt. Niets is minder waar, hij liet mij lachen en stralen die dag. En ik besef dat die beren op de weg geen beren zijn, maar een groot geluk.'
