Ook de wals of pure electropop?

Allereerst The Donald. Niet Duck, Elon Musk beschuldigde Google ervan deze naam gemanipuleerd eerder te laten verschijnen als zoekresultaat, maar 'weird', MAGA, Trump natuurlijk. The Comeback Kid. Het Rode Merk. Coca-Cola. Het traditionele, platte land van, Amerika vertegenwoordigend, wat was en moet blijven, The Real Thing.

Inspelend op het gevoel van de conservatieve, bezorgde, angstige, boze burgers van Amerika. Die een krachtige leider wensen, een strijder tegen alles dat en iedereen die een bedreiging vormt binnen en buiten Amerika. Fear versus Hope. Negativisme.

Trump belichaamt op deze manier het archetype van de held en zelfs de martelaar die zich als ware patriot (opnieuw) opoffert voor Amerika. Het hoogtepunt van dit script en beeld bestond natuurlijk uit het dieptepunt van de aanslag op hem. De held gaat neer, maar staat, zelfs direct, weder op! Niet alleen emotioneel een voltreffer, maar zelfs spiritueel. Als mensen Trump al niet als de nieuwe Jezus zagen, dan nu toch zeker wel. De foto waarop Trump met bebloed gelaat, ondersteund door diverse veiligheidsambtenaren en met gebalde vuisten scandeert 'Fight, fight, fight', spreekt boekdelen.

Hij deed mij ook erg denken aan de legendarische foto 'Raising the Flag on Iwo Jima', genomen op 23 februari 1945 door Joe Rosenthal. Op de foto zijn vijf Amerikaanse mariniers en een marinehospik te zien die na de landing op Iwo Jima tijdens de Tweede Wereldoorlog samen de Amerikaanse vlag op de top van de Suribachi planten, het hoogste punt op het Japanse eiland Iwo Jima. De foto werd ontzettend populair en afgedrukt in duizenden publicaties. De plaat werd de enige foto die de Pulitzerprijs voor fotografie won in hetzelfde jaar als de publicatie van de foto zelf. De afbeelding wordt beschouwd als een van de belangrijkste en herkenbaarste foto's uit de oorlog.

De keuze van running mate J.D. Vance ligt volledig in lijn met het hiervoor beschreven verhaal. Trump heeft gekozen voor iemand die vaak wordt geduid als een jonge versie van hemzelf. Mildred Hofkes schreef hier recent in Adformatie over: 'dat de (ijdele) Trump voor een soort mini-me-variant van hemzelf koos. Maar dan nog botter en onhandiger. Zo presenteerde Vance de stelling dat mensen mét kinderen meer recht hebben om te stemmen dan mensen zonder kinderen. Zelfs Trump raakte in de verdediging voor deze totaal ongepaste uitspraken van zijn running-mate, en reageerde met een zuinige ‘he just loves families’. Er wordt in het Republikeinse kamp al openlijk gemopperd over de onhandige Vance, en in de media verschijnen grappen of Trump het bonnetje nog heeft, om deze ‘miskoop’ te kunnen ruilen’.

Dan Harris. In alles het tegenovergestelde van Trump. Cool, 'brat', Kamela. De lachende versus de boze. De swingende versus de onverzettelijke. De jonge versus de oude. Black (sort of ;-) versus White. Vrouw versus man. Optimisme versus pessimisme.

Het Blauwe Merk. Pepsi-Cola. The Choice of a New Generation. Het archetype van het explorerende merk. Denk ook aan Tesla. Waarbij oprichter Elon Musk zich overigens verrassend genoeg, opeens (want eerder democraat en Biden steunend) achter Trump schaart. Over onvoorspelbaarheid gesproken. Waarbij Elon natuurlijk wel duidelijk niet 'woke' is, gezien alle privéproblemen in relatie tot zijn zoon/dochter Xavier (die hij dood heeft verklaard, 'vermoord door het woke-virus').

Wat niemand had verwacht is dat Kamela, als redelijk onzichtbare vice president en invaller na Joe Biden, zoveel energie zou kunnen losmaken. En dito fondsen zou kunnen genereren. En online via sociale networken zoveel creativiteit en support zou gaan veroorzaken. Maar ze doet het wel. Of beter gezegd: Charli XCX, vele andere popsterren en beroemdheden, de nieuwe generatie-Z van Amerika en alle meer op de toekomst, vooruitgang, vrijheid en verandering georiënteerde burgers doen dat.

Na de vermoeiende, frustrerende strijd tussen de twee oude mannen, werkt dit nieuwe speelveld bevrijdend. Branding is zeker ook becoming en dat begrijpt Kamela heel goed. In lijn met Obama, die inzette op 'Hope is a Strategy' en 'What we Believe we can Achieve', stelt zij: 'We're not going back!' Een boodschap van vooruitgang in plaats van teruggang. Wat zou kunnen worden in plaats van dat wat was: 'fuelling the future', in plaats van 'protecting the past'.

De keuze van Harris voor Tim Walz, is wat mij betreft hierbij een twijfelachtige. Natuurlijk begrijp ik dat hij een mooie gebalanceerde tegenhanger/aanvulling van/op haar is: man, ouder en wit. En dat ook hij aan de linksere kant zit en wel een positieve insteek heeft: hij wordt een positieve populist genoemd. In tegenstelling tot Trump die als negatieve populist wordt betiteld.

Mijn twijfel bestaat uit dat ik denk dat de identiteit en het imago van Walz in totaliteit toch te weinig de hoge energie en optimisme vertegenwoordigen van het verhaal zoals ik hiervoor schetste van het Blauwe Merk. Waarom niet vol overgave, overtuiging en consistent gekozen voor een kandidaat die wel aan dit beeld voldoet?

Positioneren is immers kiezen. Zodat anderen gemakkelijk kunnen kiezen.

Dus: ook toch de wals of beter pure electropop.

To brat or not to brat is the question.

Your votes please.