Heeft u ook zo gesmuld van Depp vs Heard?. Van die drol aan zijn kant van het bed, maar door haar aldaar gedeponeerd (met zo’n vrouw wil je wel oud worden), van dat vingertopje, die stukgeslagen flessen wodka, dat bloed op de muur. De coke, de drank, de obsessies, de trauma’s, het geweld. Vuile wax tot he max! 10 miljard keer bekeken. Alles op straat. All I ask is don’t tell anybody the secrets don’t tell anybody the secrets I told you, zingt de onvolprezen Lucinda Williams tegen een verloren liefde. Maar dat liedje kennen Depp vs Heard niet. En wij maar blijven geloven dat roem gelukkig maakt. Wel fijn dat er eindelijk weer een beetje leven in de brouwerij was, nu de strijd om de Donbas op een gelijkspel dreigt uit te draaien. Elke avond schakel ik verwachtingsvol in op Nieuwsuur in de hoop op Oekraïense terreinwinst, maar de tegenpartij blijkt taaier dan gewild.
En van 70 jaar Elisabeth II worden u en ik niet warm of koud.
Er moeten op zijn minst flessen door de kamer vliegen, al dan niet onschuldige medemensen worden misbruikt, geweld geïnstitutionaliseerd, etnisch zwaar geprofileerd, unwoke gedrag vertoond, er moeten fraaie en onschuldige dooien vallen – wat in het geval van Elisabeth wel angstvallig naderbij schrijdt.
De hele kwestie Heard vs Depp heeft me wel aan het denken gezet. Ik heb namelijk ook twee keer op een berichtje geklikt. En waarom? Wat brengt het mij? Een desolaat inkijkje in het leven van twee medemensen die maar moeilijk hun draai kunnen vinden in dit ondermaanse.
Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af – een mooi cliché is niet lelijk – naar de eerste maanden van het presidentschap van Donald Trump. ‘s Avonds voor het slapen gaan las ik al het nieuwste nieuws van de grote Amerikaanse networks drie keer opnieuw. Waarna een woelige nacht volgde - uit pure machteloosheid over het gemak waarmee de man de grenzen van het onfatsoen telkens verder oprekte. Wie daar vooral van profiteer-den, waren de media. De abonnementen waren niet aan te slepen. Online adverteerders maakten overuren. Ik vertel u niets nieuws over het nieuws. Het is een product, het moet verkocht. En wij, wij zijn gevangenen van ons mediagebruik. Zie Poetin, zie Corona, zie Heard vs Depp. Mijn mobiel is mijn derde hand, mijn derde oog, derde oor.
Hoe deed ik dat vroeger, als ik ging poepen. Poepen zonder mobiel? Come on! Wat deed je dan de hele tijd? Buiten het poepen, bedoel ik. Een beetje suf voor me uitkijken. Of de achterkant van een toevallig nabije fles shampoo lezen. Aqua. Babassuamidopropyl. Sodium Methyl Cocoyl Taurate. Disodium Laureth Sulfosucci-nante. Dan toch liever het AD. Of de Telegraaf. Beter voor de stoelgang.Nieuws is als chips. Die zak moet leeg. Er moeten smaken bij. Cheese and onion als de sweet thai chili verveelt.
Ik lees - ik beken - zelfs de non-berichten die Google voor mij algoritmet. Drie onduidelijke voetbalsites heb-ben het op me gemunt. Soccernews. Voetbalprimeur. Voetbalzone. Oh, en PSV Fans. PSV Fans? Ook een algoritme kan zich vergissen. Hoe ijverig ik ze ook wegklik, hardnekkig blijven ze me lastigvallen. ‘Deze twee verdedigers wil Ten Hag naar ManUnited halen. Zo kan je beurre noisette nooit misgaan. How to devise creative blues turnarounds. Dit is waarom Matthijs van Nieuwkerk een petje draagt.’ Dat petje van Matthijs krijg ik er gratis bij, omdat ik twee keer op Depp vs Heard klikte. Depp vs Heard, er komt een tweede seizoen hoorde ik. Want Heard laat het er niet bij zitten.De beker is nog niet leeg. Red mij. Anders kom ik nooit meer van het toilet af.
