Rabobank stopt met Tribe en stapt over op preferred suppliers
De groots opgetuigde ‘Tribe'-constructie van Rabobank bleek arbeidsintensief en niet efficiënt.
De Rabobank heeft de Rabo Envision Tribe opgeheven. Dit houdt in dat er niet meer in de vaste combinatie van bureaus binnen de tribe - bestaande Planet Bank (bestaande uit Havas Lemz, Justdiggit, Universiteit Wageningen en Universal Music Group) en DoenDenkers (bestaande uit Ogilvy & Mather, Blazhoffski, Styn Claessens, Capitola, Jacques Koeweiden & Paul Postma) - wordt samengewerkt. De bureaus hebben dit eind vorig jaar te horen gekregen.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lidDat zagen we natuurlijk aankomen 1,5 jaar geleden: https://www.adformatie.nl/privacy/rabobank-gebakken-lucht-een-mooie-film
Bureaus opschakelen als je ze nodig hebt. Dat klinkt als loshangend zand. Waarom niet gewoon een brand team met 1 leading bureau voor 'het haakje' en de andere voor de specifieke uitwerking per kanaal of domein? 1 x per maand om tafel. Evaluatie van wat goed ging en beter kan. En vooruitkijken naar wat komen gaat om een rolverdeling te maken voor het werk dat gemaakt moet worden. Tevens fijn voor de samenhang in campagnes en uitingen.
Wat een kapitaalvernietiging (denk even aan de investeringen van die 198'coalities').
En weer het zoveelste campagne-thema voor de Rabo in korte tijd. Nu naar 'snacken' per project onder lijst van 'preferred agencies' belooft wederom weinig goeds voor de merkconsistentie in de nabije toekomst.
Raboknuppels, Rabosukkels, Rabosufferds, Raboboeven, Rabo-onbenullen, Raboboerenlullen! Geen chique kwalificaties misschien maar wel volledig op zijn plaats. Eerst met een onmogelijk pitchverhaal komen waarvan ieder normaal denkend mens begrijpt dat het tot niets leidt. Vervolgens 189 coalities op kosten jagen en dan na een jaartje weer doodleuk de stekker eruittrekken. Bah, bah,bah en nog eens bah...
Hallo Hans, Als iedereen al wist dat het een onmogelijk pitchverhaal was dat tot niets zou leiden, waarom deden er dan alsnog 198 coalities mee? Elk bureau heeft de keuze, wel meedoen of niet meedoen. Uiteindelijk had blijkbaar een hele grote schare bureaus wel zin in een account als Rabobank. Dat je dan vervolgens tijd moet investeren in het voorbereiden van je pitch lijkt me ook evident. Achteraf klagen dat men op kosten is gejaagd is wat gemakkelijk. Ook daar was iedereen volgens mij met z'n volle verstand bij.
De keuze van de Rabobank is er een van voortschrijdend inzicht (en in deze tijd is een jaar al best lang), dat is nooit leuk voor de aangehaakte creatieve partners. Maar het is beter om op tijd de stekker ergens uit te trekken en te herijken, dan je tegen beter weten in dood te vechten. Ik vind het ook wel te prijzen dat men die keuze maakt en dan ook uitlegt waarom. Dat menig bureau dat niet chique of done vindt is minder relevant. Het mag, ook contractueel blijkbaar, dus daarmee eigenlijk basta. Voordeel is dat de Rabobank wel even geen pitches meer zal uitschrijven. En ook als ze dat wel doen, dan bepaal je zelf of je meedoet. Waarom blijft de oneerlijkheid bij pitches zo'n thema? Doe dan niet mee. In 2008 deed ik met een bureau uit Utrecht mee met een grote pitch voor een chocolade-boer uit Brabant. We hebben er heel veel tijd in gestopt en werden een hele goede tweede. De uiteindelijke winnaar van het 700K grote account was erg blij. Dat was van korte duur want de strategie veranderde en de hele deal bleef alleen op papier nog even bestaan. Er is geen minuut aan gewerkt. Pitchen is als investeren in een mandje met startups. 1 op de 10 worden misschien een succes, maar zelfs dat is niet zeker.
Je reactie ademt een en al redelijkheid, en toch, dat zul je met me eens zijn, klopt er niets niet. Denk ik. Wat? Laat ik met je start up mandje beginnen. Waarom heeft dat niets met ons vak maken? Als je tien keer een pitch doet en je wint er een, mag je blij zijn als je de vorige pitches er uit hebt, laat staan dat je er iets aan verdient. Het is een waardeloos verdienmodel waar geen investeerder zich aan waagt. Er is nog een verschil. Bij investeerders ligt de macht ergens anders, geldgevers zijn mogelijkmakers, zij kunnen stevige contracten opstellen zodat ze bij succes cashen. Het is their way of the high way. Hoe anders is dat in de bureauwereld. Je wint, de strategie verandert, doei! Je moet wel een volstrekt egoloze amoebe zijn om daar iets van een voordeel in te zien. Het is laakbaar om vanuit een machtspositie 198 bureau op te trommelen. ‘Niet omdat het moet, maar omdat het kan.’ Het is moreel verwerpelijk om zo nonchalant met mensen, talent en businessen om te gaan. Je kunt je daar wel naar schikken, maar moreel blijft het bedenkelijk. Dat brengt me bij de kern van je redelijkheid. Je bent volgens mij helemaal niet redelijk. Met rede heeft het niets van doen. Je bent formeel. Dat is een 1 + 1 = 2 positie. Een kind kan bedenken dat hier schade is aangebracht. Dat hier grenzen zijn overschreden, dat vertrouwen is geschaad. Het juridische argument voldoet niet. Het is kil en klein om zo met je stakeholders om te gaan. Dat blijft staan, ook al mag het juridisch. Daarom staat de verontwaardiging van Hans dichter bij de rede, dan de redelijkheid van zo-gaat-het-nu-eenmaal-je-kunt-ook-besluiten-om-niet-mee-te-doen. Dat is een mentaal en moreel een zwaktebod.
De vraag: “Wij zijn op zoek naar een samenhangsel van losvaste 'disruptieve' units, om de Rabobank te laten ontsnappen aan de zwaartekracht van gewoontjes”, is zo oliedom, dat elk antwoord bij voorbaat gedoemd is te verdampen tot antimaterie. En kom me nou niet aan met: er bestaat niet zoiets als een domme vraag; een goed antwoord begint met een goede vraag. Slechte vraag, gemankeerd antwoord. Waarom zou wat essentieel is bij elke vorm van serieus onderzoek, niet opgaan voor de marketingcommunicatie van de Rabobank? Het is wensdenken. Vraag en antwoord door elkaar heen klutsen. Dat bureau’s deze danse macabre accepteren is begrijpelijk, je moet wat om je mensen aan het werk te houden. Wonderlijker is plotsklapse windrichting verandering bij de marcomafdeling van de "coöperatieve'. Was het misschien toch een losse flodder, die tribe? Een slag in de lucht? Hey you never know... En dan nu de zegen van de preferred supplier. Je zal het maar zijn: met handen en voeten geboden, zonder de zekerheid van werk. Jammer allemaal. En pijnlijk ook.
Roland van der Vorst to the rescue.