Als headhunter kijk ik regelmatig op LinkedIn. Vroeger had ik cv’s op papier in een brandvrije kast, nu heb ik er duizenden onder de knop. Niet dat dat een zoektocht naar de juiste kandidaat nou zoveel makkelijker maakt, want de bomen door het bos blijven zien, dat blijft een uitdaging.
Gescheld op politici
LinkedIn levert je een overkill aan informatie, die zich afspeelt op meerdere niveaus.
Op de persoonlijke pagina’s lees ik de cv’s, ik zie de portretjes en bekijk de bijdragen die gepost worden op de tijdlijn. Met die posts is iets opmerkelijks aan de hand, althans in mijn bubbel. Sinds corona worden er meer persoonlijke zaken blootgegeven. Ik lees over de eerste verjaardag van moeder die ze zelf niet meer meemaakt, zie allerlei onvermoede far right sympathieën en gescheld op politici. LinkedIn als een tweede X of Instagram? Ik vind dat een heel slecht idee. Laten we het vooral zakelijk houden.
Borstklopperij
Ook opscheppen op LinkedIn komt maar al te vaak voor. Vaak versluierd, want uncool blij zijn, dat kan natuurlijk niet. Humblebrag biedt hier uitkomst: onbeperkt opscheppen vermomd als nederigheid. Dan meld je met 'gepaste trots' en 'dankbaarheid' dat het 'een voorrecht' is om “je team 'te mogen' leiden, en er nu 'geheel onverwacht' een prijs mee te winnen! Joh, zeg toch lekker dat je uit je dak ging, dat is toch veel leuker! Kunnen wij ook blij voor jou zijn!
Smoelenboek
Dan de portretjes. Die zeggen heel veel en zijn een ondergewaardeerde bron van informatie. Er zijn veel mannen die op een foto hun kin aanraken, ik zie dat vrouwen bijna nooit doen. Wat is dat toch? Laat het zien dat je een denker bent, die van Rodin doet het immers ook? Zegt het. 'je ziet het niet aan me, maar ik heb een hoop diepgang'? Pffff…
Een hele duidelijke boodschap krijg ik van mannen en vrouwen die zich achter het roer van een fijn zeiljacht laten fotograferen. Die zetten met vaste hand de richting uit, en houden de boel op koers. En verdienen ook nog genoeg om zo’n duur jacht in de vaart te houden, dat je het maar weet.
Al die poses, aan de telefoon, achter het bureau, voor de flip-over… enorm gekunsteld vind ik het. De overtreffende trap zie ik bij mensen die zich portretteren met een microfoon in de hand of op de wang geplakt. 'Wat ik te zeggen heb, is zo belangrijk, dat moet over een heel publiek worden uitgestort'. Ja, ja, dat dachten we al.
Frommelig hondje
Maar al deze mensen hebben in ieder geval nog nagedacht over hun profielfoto. Ik kom ook foto’s tegen met een nog gedeeltelijk zichtbare partner, veel foto’s een beetje casual op een vakantieterrasje geschoten (relaxed en mooi gebruind). Mannen met een halfvol glas bier (dat is voor mij een rode vlag), dames met een frommelig hondje, racefietsers in volle vaart, en andere inkijkjes in het privéleven waar natuurlijk niemand op zit te wachten. Opvallend zijn ook de foto’s die al tien jaar oud blijken te zijn. Komen die mensen dan bij mij op bezoek, heb ik het idee dat ze hun vader of moeder hebben gestuurd!
Doe maar gewoon…
Een heldere, representatieve foto van hoe je er nu uitziet, daar ben ik al heel blij mee. Die zijn er gelukkig in ruime mate. Portretten die een helder beeld geven van je niet geshopte uiterlijk, zodat een headhunter je op een feestje kan herkennen.
Wie weet waar dat dan weer toe leidt.
Vincent Mispelblom Beyer is met Flexfirm al jaren actief als headhunter voor reclamebureaus en communicatieafdelingen van adverteerders. Daarnaast werkt hij als loopbaancoach.
Reacties:
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!