Liefdeskoppel in communicatie, Luc & Stelle Dietz: ‘Soms sturen wij onze mensen té direct aan’

[door Floor Bakhuys Roozeboom]

Hoe het allemaal begon voor Luc Dietz en Stella de Heij? In de schoolbanken. Nou ja, de volwassen schoolbanken dan. Bij Post HBO Bedrijfskunde om precies te zijn. Nu zo’n 18 jaar geleden. Samen in één lokaal. De lessen vorderden traag. De docent wist niet te boeien. Ze vingen elkaars blik en vanaf dat moment was het bal. Stella: ‘Keten. Klieren. Etteren. Allebei volwassen, maar net weer twee pubers.’ Luc: ‘Het toppunt was toen we samen de klas uit werden gezet.’ Stella: ‘Mochten we niet meer meedoen met de werkgroep.’ Luc: ‘Soms kijk je iemand aan en weet je meteen: wij begrijpen elkaar. Die daar, daar kan ik mee lachen. Dat hadden Stella en ik toen. En dat hebben we nog steeds.’

Hoge verwachtingen

Nu zijn we ruim achttien jaar verder en delen Stella en Luc naast hetzelfde gevoel voor humor ook een gezin, een leven en een bedrijf: het bureau Dietz Communicatie, gespecialiseerd in alliantiemanagement, omgevingsmanagement, city- en vastgoedmarketing en corporate positionering; strategische vraagstukken op het snijvlak van de publieke en private sector. Het bureau mocht in de afgelopen drie jaar 15 nieuwe adviseurs toevoegen aan het personeelsbestand. En wie Luc of Stella spreekt, begrijpt al snel: van die adviseurs wordt veel verwacht.

Keukentafel

Luc: ‘Dit bedrijf wordt bestuurd als een keukentafel. Dat betekent dat je niets tekort komt, maar dat je ook wordt geacht je bijdrage te leveren. Dat je elders misschien minder hard hoeft te werken, voor een hoger salaris. Maar dat je hier ook alle mogelijkheden, ruimte en support krijgt om het beste uit jezelf te halen.’ Stella: ‘En, heel belangrijk: als we vandaag ruzie hebben, zitten we morgen wel weer samen aan het ontbijt.’

Jullie zijn de ‘papa en mama’ van jullie bedrijf?

Allebei lachend: ‘Ja.’

Luc: ‘Dat krijgen we wel eens terug ja. Vooral van mensen die echt onderaan begonnen zijn en helemaal met het bedrijf meegegroeid zijn. Dan ontwikkel je wel een bijzondere band.’

Maar ouder-kind-relaties zijn toch vaak heel gecompliceerd?

Stella: ‘Ja. Dat is wel zo. Je bent altijd strenger voor je eigen kind dan voor het kind van een ander. Als je kind kansen laat liggen of z’n potentie niet waarmaakt, dan frustreert dat. Dan ga je je kind achter de broek aan zitten.’

En die neiging hebben jullie in het bedrijf ook.

Luc: ‘We weten allebei heel goed hoe we dingen willen en hoe we dingen niet willen. Dat is een zegen, maar het kan ook wel eens een vloek zijn. Dan gaan we mensen heel direct aansturen.’

Stella: ‘Iets té direct.’

Luc: ‘Het komt wel eens voor dat we iets met elkaar bespreken en zeggen: die adviseur had het beter anders kunnen doen. Vervolgens ga ik de persoon in kwestie daarop aanspreken en dan blijkt dat Stella dat ook al gedaan heeft. En op zo’n moment hebben we dus allebei de teammanager gepasseerd om ons punt te maken.’

Stella: ‘Dat kan natuurlijk niet.’

Luc: ‘Dan krijgen we in het MT wel even de wind van voren. Zeggen ze: hallo, jullie vragen ons om dit te doen. Laat ons het dan ook doen.’

Stella: ‘Terecht natuurlijk. Maar weet je, het gaat vaak gewoon niet snel genoeg naar onze zin. Wij zijn heel erg van: hup, handelen! En dan gaat er bij iemand een hele dag overheen om iets te fiksen en dan denk ik: hoezo? En Luc is precies hetzelfde. We zijn allebei nogal…’

Hupmensen.

Luc: ‘Dat zeg je goed. We zijn ontzettende hupmensen.’

Jij zou zelfs een enorme drammer zijn.

Luc: ‘Zij is nog veel erger.’

Stella: ‘Klopt.’

Luc: ‘Als je zo’n bedrijf wilt opbouwen, dan moet je verdomd goed weten welke kant je op wilt. Find a way or make a way. Met ons bureau pakken we complexe strategische problemen aan en we stoppen niet voordat er een oplossing is. Dat drammerige moet dus ook wel een beetje in je zitten als je hier werkt.’

Stella: ‘Je moet er vooral voor willen gaan. Dat je niet om vijf uur de deur dicht trekt als je tot zeven uur door moet om iets af te krijgen. Er kan heel veel en er mag heel veel, maar we verwachten ook veel.’

Jij bent ook topsporter Stella. (Stella speelde als voormalig hockey-international aan achttien interlands en won brons op de Olympische Spelen, CL). Heeft dat er iets mee te maken?

Stella: ‘Dat denk ik wel. Doorgaan tot je je doel bereikt hebt. Die mentaliteit zit wel diep, ja.’

En Luc heeft dat overgenomen?

Luc: ‘Ja. Ik was voorheen meer de communicatieadviseur die het op een gegeven moment wel weer prima vond allemaal. Stella heeft mij geleerd om te blijven knokken tot het gelukt is.’

Stella: ‘Niet te snel tevreden zijn.’

Daar heeft Luc een handje van?

Stella (lachend): ‘Een beetje wel ja. Hij vindt snel dat hij iets heel goed doet. En dan denk ik: nou dat valt wel mee hoor. Kan best nog beter.’

Herken je dat?

Luc: ‘Ja. Zeker. Ik heb veel meer bevestiging nodig dan Stella. Even horen dat ik lekker bezig ben. Zij zet me dan met beide benen op de grond en zegt...’

Stella: ‘Nou nou, zo goed was het nu ook weer niet.’

En wat heb jij van Luc geleerd?

Stella: ‘Tactvoller zijn.’

Luc: ‘Stella is – hoe zeg ik dat netjes –af en toe wat hoekig naar de mensen toe. Het is links of rechts. En daar zit echt niets tussenin.’

Stella: ‘Ik zeg dingen heel rechtstreeks. Ook in mailtjes bijvoorbeeld. Dan knal ik er zo in van: bam! Van Luc heb ik dat je in een mailtje ook wat beleefdheidswoordjes kunt plakken, zoals ‘graag’ en ‘dank je wel’ en zo.’

Luc: ‘“Bedankt voor je mail” erboven zetten. Dat soort dingen.’

Stella: ‘Toen mijn hockeyteam tien jaar geleden hoorde dat ik een communicatiebureau ging beginnen, moest iedereen ook heel hard lachen. Jij en communicatie? Hilarisch vonden ze dat.’

Wanneer werden jullie als levenspartners en vakgenoten het meest op de proef gesteld?

Luc: ‘Toen ik overspannen was. In maart 2011 ben ik hier de deur uitgelopen om twee maanden later pas terug te komen. Stella heeft toen echt tegen mij moeten zeggen: lullig dat het niet goed met je gaat, maar sleur mij er niet in mee. Ik heb een bedrijf te runnen. Dat was wel een moeilijke periode.’

Stella: ‘Ik mocht thuis met hem niet over werk praten.’

Luc: ‘En ik kon mijn ei bij haar juist weer niet kwijt. Dat was lastig. Maar we hebben er veel van geleerd.’

Stella: ‘Zodra ik zie dat zijn agenda te vol wordt, gaan bij mij de alarmbelletjes rinkelen. Dan trap ik op de rem.’

Luc: ‘En we hebben het nu ook anders georganiseerd. Er zijn risicodragende partners bijgekomen en we hebben meer goede mensen om ons heen verzameld waar we op terug kunnen vallen.’

Hebben jullie daar allebei een goede radar voor: goede mensen?

Luc: ‘Laat ik het zo zeggen: ik heb wel eens mensen die Stella niet zag zitten, toch aangenomen. Die hebben het niet gered.’

Omdat Stella ze niet zag zitten zeker.

Luc (lachend): ‘Daar laat ik me niet over uit.’

Het eerste deel over stellen die werken in de communicatie, over Jan-Willem Wits & Merit Boersma, vind je hier.

Het tweede deel, over Rijk van Ark & Robin Löke, vind je hier.