In een-op-een tijdperk heb je geen Bart Kuipers nodig

We hielden het niet meer voor mogelijk, maar Bart Kuiper geeft er de brui aan. Werkt leuk niet meer? Of moeten we omineuzere oorzaken vrezen? Is het dan toch definitief gedaan met reclame-reclame?

Want als iemand staat voor reclame-reclame is het Bart wel, toch? En Alfred, natuurlijk. Moeten wij ook vrezen voor Alfred? Of lul ik maar wat? Dat laatste is natuurlijk altijd mogelijk.

Misschien is er echt niet meer aan de hand dan een coryfee die stopt met typetjes maken. Maar eigenlijk weten we allemaal wel beter. Er is een heel tijdperk voorbij, en echt niet alleen het tijdperk van typetjes. Of van humor in de reclame.

Ooit was reclame een ongenode gast en heel Nederland had maar één voordeur. Dat waren de massamedia – televisie vooral. Als ongenode gast moest je je best doen. Dat kon op diverse manieren.

Je kon er goed uitzien. Je kon mensen verleiden met mooie praatjes. Je kon ze choqueren. Maar het beste was toch wel een goede grap van een sympathiek typetje. Een huisvriend, zeg maar.

Iemand die een volgende keer als hij met de deur in huis valt al een oude bekende is geworden. ‘Ik hoort dat hier een fuif is’, dat werk. Zo’n toffe peer verzinnen kon misschien wel elke grappenmaker, maar er was meer nodig. Je had een punt te maken, en wel zo snel mogelijk.

Bovendien stond het huis waar je binnengevallen was vol met volk van allerlei pluimage; miljoenen mensen zeg maar, en die hadden echt niet allemaal boodschap aan jouw boodschap.

Daarom moest je aardig gevonden worden, leuk en grappig, maar je moest ook scoren, en het liefst meteen. Geestige reclame-reclame was daar erg goed in. En Bart Kuiper een van de besten.

Maar die huiskamer met die ene voordeur is er niet meer. We doen tegenwoordig alles een-op-een aan onze persoonlijke leveranciersingang, en daar heb je geen Bart Kuiper bij nodig. Of al die andere uitgerangeerde reclame-reclamemakers.

Je zou kunnen zeggen dat ons met de teloorgang van de massamedia een hele gereedschapskist is ontvallen. En daarmee ook de vakman. 

Deze column staat in Adformatie 14 (23 september 2016)