Dat zal toch vast even schrikken zijn geweest voor de leden van vreemd-ga-site SecondLove. Eind vorig jaar bleek dat de site lek was. Een beetje hacker kon zo nagaan of een e-mailadres geregistreerd stond bij de site. En aangezien de helft van de gebruikers van SecondLove zo 'slim' is een e-mailadres te gebruiken met volledige naam, bleek anoniem flirten toch niet zo anoniem.
Uber maakte het helemaal bont. De taxidienst weet exact waar haar miljoenen gebruikers zich bevinden. Intern hebben ze het systeem dat toegang geeft tot al die real-time data de naam ‘God’s View’ gegeven. Mooie term. Je ziet het voor je. Even inloggen op God’s View. Maar de directeur van Uber in New York voelde zich zo comfortabel in de rol van God, dat hij BuzzFeed’s journaliste Johana Bhuiyan opwachtte met ‘God’s View’ op z’n telefoon. “There you are, I was tracking you.”
Al een tijdje wordt onze online privacy stevig op de proef gesteld. Overheden bleken nogal ijverig in het vastleggen en uitlezen van meta-data (waar je nog aardig wat uit kunt aflezen). Er waren ‘hacks’ waarmee van alles op straat kwam te liggen: mailadressen, foto’s (al dan niet naakt) en andere persoonlijke gegevens. En Facebook veranderde weer eens de voorwaarden. Daar deden we dan op datzelfde Facebook ontzettend verontwaardigd over, om vervolgens weer gezellig katvideo’s te delen.
Want als het op online privacy aankomt, zijn we zo hypocriet als wat. Dat weten de Goden van Uber, Google, Facebook of Flickr maar al te goed. Ze horen ons praten over privacy en veiligheid online, maar zien dat ondanks onze klachten en verdenkingen, we helemaal niets doen om onze privacy te beschermen. Het is alsof we in onze blote kont en met de gordijnen open op de bank zitten en klagen dat de hele buurt ons kan zien. We hebben toch recht op privacy? Dan moet iemand ons toch maar beschermen. De overheid (uh, nee, die leest graag mee). Het bedrijfsleven (nee, die willen graag je data ontvangen). Iemand anders dan?
Wijzelf in elk geval niet. Al die flirtende figuren hadden vast verwacht dat SecondLove een veilige plek was om eens een leuk ‘side-project’ op te pakken. Ik vermoed dat er nauwelijks iemand ook maar een moment zich zorgen heeft gemaakt over de veiligheid van de site. Of de algemene voorwaarden even heeft doorgelezen. Het is typerend voor ons vertrouwen in technologische oplossingen die ons leven handiger, simpeler, of in het geval van SecondLove, spannender moeten maken. We geven onszelf weg. Zonder aarzeling zo lijkt het.
Online privacy interesseert ons zelfs zo weinig, dat ‘welkom123’ of ‘123456’ nog elk jaar het meest gebruikte password blijkt te zijn. En dat is geen dommigheid, was het maar waar, dat heet onverschilligheid. We lezen voorwaarden niet, maar accepteren ze wel. We delen alles wat we maar kunnen delen via social media, die maar al te vaak net zover openstaan als de gordijnen. Of gaan helemaal op in Sexting via onze mobiele telefoon, en ervaren pas later wat voor consequenties dat kan hebben.
En als je het ons vraagt, dan is onze privacy zelfs te koop. 39% van de Europeanen zou zijn privacy op willen geven voor games, sociale netwerken of bankieren. Een Nederlandse student verkocht al zijn data (inclusief medische data) voor 350 euro. En een New Yorkse kunstenares ontdekte dat ze in ruil voor koekjes (geen grap) honderden mensen zo gek kreeg persoonlijke data af te staan. Vingerafdrukken. Sofinummers. We leverden het in voor een koekje.
Privacy is een recht. Maar wat hebben we aan het recht op privacy als we er niets voor over hebben? Deze week liet SETUP met een ijzersterke stunt zien dat online privacy iets is om je druk over te maken. Ontwerper Yuri Veerman en journalist Dimitri Tokmetzis bouwden een webshop waar je een koffiemok kunt bestellen met een willekeurig kind erop. Foto’s gedeeld met familie en vrienden via fotosite Flickr. Maar dus ook met een mokkenshop. Compleet volgens de gebruiksregels. De mokkenshop houdt ons een spiegel voor. Als online privacy je iets kan schelen, dan moet je er ook wat voor doen.
Ik schrijf al tijden mijn columns en artikelen in Google Docs. Ik vroeg jurist Charlotte Meindersma, die veelvuldig schrijft over online privacy, of dat wel zo slim is. Nee, was het antwoord. Google mag alles uitlezen en Google Docs is een aantrekkelijk doel voor hackers. Dus bij deze, mijn volgende column typ ik braaf in Word. Beloofd.
Beeld Give Yourself Away: Talisman Brolin
Beeld KoppieKoppie: Yuri Veerman en Dimitri Tokmetzis
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!