Rocco Mooij geeft wekelijks zijn oordeel over de wereld van communicatie & reputaties. Dit keer: Marina Ovsyannikova, Willem Engel en het Nilüfer Gündoğan.
Marina Ovsyannikova 10
Het jaar is nog maar net begonnen, of de verkiezing Heldin van 2022 is al ruimschoots gewonnen. Stop de competitie! Marina Ovsyannikova - Ovsy voor het typegemak - kan én mag niet meer worden ingehaald.
Aspirant-wereldleider Macron leurde al met politiek asiel nog voor ze veroordeeld was. Dat lijkt gelukkig mee te vallen. Het Kremlin lijkt verdeeld tussen acute doodstraf en angst voor martelaarschap. Ovsy is ook nog eens alleenstaand moeder van twee kinderen: dat maakt de strafkampoptie nog een graadje minder aantrekkelijk. Laten lopen dus. Of om Jack de Vries te quoten: nooit wrijven in een vlek. Als alles meezit komt Ovsy er met een boete van 30.000 roebel vanaf. Dat is nu nog 260 euro, maar tegen de tijd dat het geld moet worden overgemaakt is onze tv-heldin niet meer kwijt dan een geeltje.
Maar dat wist Ovsy allemaal niet toen ze dat bord omhooghield. NOWAR, las ik. Ik dacht dat NOWAR Russisch was voor ‘Mag ik even storen?’. Maar het bleek dat Ovsy inderhaast de spatie was vergeten.
Ik kan me dat voorstellen als je met de dood voor ogen een spandoek maakt. Visoenen van zeer pijnlijke martelingen in FSB-kelders gelegen aan een duistere straat waar Moskovieten schichtig aan voorbijlopen. Koude nachten onder mottige dekens in een Siberische Goelag. Waterige soep met beschimmeld brood als avondeten. Begerig tastende handen van cynische bewakers. Luizen, honger, vernedering: voor ellende moet je bij de Russen zijn.
Dát als voorland en dan toch met zo’n spandoek op tv. Omdat je geweten groter is dan je angst.
Zoals ik ook met een mengeling van ongeloof en vrees kijk naar haar landgenoten die op straat demonstreren tegen de oorlog. Je stem verheffen in de wetenschap dat je in elkaar geslagen kan worden door ordetroepen om vervolgens voor eeuwig in een blauwgrijze bus te verdwijnen.
Ik zou binnenblijven en bibberend onder een deken kruipen.
Het maakt mijn bewondering voor die rare Russen er alleen maar groter op. Nou ja. Alle Russen, op eentje na.
Willem Engel 5
Ieder mens heeft zo zijn vooroordelen. Ik koester de mijne als mijn moeders juwelen. Niet dat mijn moeder juwelen had, het is meer de manier van zeggen. Een van mijn vooroordelen: witte mannen (of blonde vrouwen!) met rastavlechten. Associaties met blote voeten, samen met andere blote voeten dansend in het zand, wijde linnen broeken, teenringen, enkeltatoeages, paddenstoelen als ontbijt, Keltische midwinterfeesten en seks langs de vloedlijn.
En dat alles als Osiris in het huis Mars staat.
Tijdens het dieptepunt van de Coronacrisis ontving Nieuwsuur een fervent antivaxxer, herinner ik me. Want ja, je wilt als omroepbestel niet voor partijdig gehouden worden. Aan tafel zat onder anderen een invoelende Gommers die vertederende pogingen deed chocola te maken van het gedachtengoed van de ongevaccineerde. Toen de man begon over selenium- en magnesiumtekorten als oorzaak van de Coronacrisis, werd de kloof onoverbrugbaar.
Vroeger geloofde je in God, het Kapitaal of de arbeider. Andere keuzes had je niet.
Wat dat betreft heeft de ontzuiling ons met een hoop restschade laten zitten.
Op Twitter las ik veel enthousiaste tweets over de aanhouding van Opperwappie Willem Engel. Dat hoeft voor mij nou ook weer niet. Volkswoede is eng, van welke kant dan ook. Gevaarlijker is dat Engel zich laat vertegenwoordigen door een advocaat die parallellen ziet tussen de aanhouding door het ‘regime Rutte’ en wat er in Oekraïne gebeurt.
Jeroen Pols heet de man. We geven hem een drie voor gezond verstand. Indachtig een oud radioprogramma van Henk Spaan en Harrie Vermeegen, vraag ik aan de deken van de Orde van Advocaten: ‘Vuilnisman, mag deze zak ook mee?’
Oh en Engel krijg een vijf, want ‘n bonuspuntje voor de manier waarop hij de Vermoorde Onschuld verbeeldde. Mocht zijn danscarrière spaak lopen, dan gloort het theater.
Nilüfer Gündoğan 7-
Je hoeft geen professor in de groepsdynamica te zijn om te zien dat de Tweede Kamerfractie van Volt het recept is voor vuurwerk. Een te krap pak in een verkeerde kleur boven ongemakkelijke schoenen. We lopen ze even langs.
Dassen is de welgemanierde maagd die nog bij zijn moeder woont (‘Laurens vindt het altijd heerlijk op zijn kamertje’); dan de kloeke Koekkoek: hoeder van een te groot pleeggezin die haar dagen klaaglijk vult met ui en peen snijden voor de soep en die één trui meer dan genoeg vindt (‘hij zit zo lekker en hij prikt niet’). Voeg daarbij de dansende vulkaan, die woeste Ottomaanse vrijheidsstrijdster Gündogan. Waar ze gaat, rinkelen de flessen. De glasbak is haar beste vriend. Trek een willekeurige keukenla open en de seksspeeltjes trillen je tegemoet. Gündogan wil een vent! Of een vrouw desnoods. En wel nu!
Heerlijk wijf.
Je moet haar alleen niet in je partij hebben.
Meest opvallende uitkomst van de gemeenteraadsverkiezingen: Volt heeft nauwelijks averij opgelopen. Ruzie, rechtszaken, ongemak, vechtpartijen in het openbaar: de kiezer raakt eraan gewend. Elkaar tot de enkels afbranden zonder reputatieschade: bijvangst van de splinterdemocratie.
