Een 3, voor Van Bommel met Katja en haar schoenenbaby's

Je mag het hem niet kwalijk nemen, toch nemen we het hem kwalijk. Sorry, wij zijn thuis niet altijd de sportiefste. Volgend jaar kijk ik naar een leeggelopen Ajax dat onder leiding de afgestofte Frank de Boer moeizaam gelijk speelt tegen RKC.
Reden: de man met de belangrijkste functie van Nederland, krijgt nu de belangrijkste functie van Engeland.
Links en rechts hoor je het vallen van kluiten modder: het zijn de kenners die zijn graf graven. Zijn Engels is niet goed genoeg, hij heeft te weinig charisma, humor is zeg maar niet zijn ding, de spelers zijn niet gemotiveerd. Er is het prima-donna probleem dat Ronaldo heet, er is de schaduw van de oude Ferguson die als een doemdeken boven het stadion hangt (doemdeken?).
En dan was er nog die ‘illustere’ voorganger Van Gaal die er bijna in zijn eentje verantwoordelijk voor was dat Manchester massaal voor de Brexit stemde. Zo beu waren ze hem daar. En trouwens: weet de man wel dat Britse journalisten geselecteerd worden op hun slechtste eigenschappen?
De overstap van Erik ten Hag naar Manchester United maakt pessimisten vindingrijk. Er is vreemd genoeg altijd wel een reden te vinden waarom de man ergens niet zal slagen. Wat hij vervolgens genadeloos logenstraft.
Deze keert steeds weer terug:  het is een provinciaal, een boer die zijn ogen uitkijkt in de grote stad. ‘Ik ben naar de Bijenkorf geweest. Machtig mooi was dat.’
Je zou het een vorm van provinciaal-etnisch profileren kunnen noemen.
Een Tukker in een grote auto? Daar klopt iets niet.
En nu moet deze boer naar Manchester United. Dat is Ajax in het kwadraat, weet De Telegraaf dat zich hardop afvraag of de coach zich staande zal weten te houden in deze ‘wereld van glitter en glamour’. De spelers ‘leiden het leven van supersterren en hun partners adoreren het leven in de spotlights’, zo lezen we. Voor nutteloze clichés moet je bij de grootste krant zijn.
Volgens mij heeft het decadente Manchester United maar een ding nodig: de strakke hand van een boer met kiespijn.
 

In de krant lees ik dat de zoon van David Beckham 3,5 miljoen krijgt om zijn bruiloft te vieren. Dat geld komt van zijn schoonvader die miljardair is.  Op een krantenfoto draagt zijn vriendin en toekomstige bruid een T-shirt waarop de letters Balenciaga staan. Dat is een heel duur merk, dus dat zet je heel groot op een T-shirt. Dan zien mensen dat je dat kunt betalen. Wie dat doet, noem je een patjepeeër.
Van zijn vader krijgt Brooklyn Beckham een auto van 450.000 euro. 
David Beckam is rijk, maar hij heeft geen miljard. En verschil moet er zijn.
Dat de opa van Brooklyn met een Ubertje naar de bruiloft moet, ach: verschil moet er zijn.
Bij OP1 zag ik de advocaat van Johnny de Mol zijn client verdedigen. Johnny heeft zijn ex-vriendin een paar keer bont en blauw geslagen. Het bewijs staat op band en op schrift. Dus er zal wel iets van kloppen. Volgens de advocaat gaat het er niet om óf De Mol zijn vrouw de tering heeft geslagen. Het gaat om de vraag of hier een strafbaar feit is gepleegd.
Ja, da’s wel even een verschilletje.
En dan was er nog de kwestie Katja en haar babyschoenen, oh nee schoenenbaby’s. Katja – voor wie het heeft gemist - liet zich voor Van Bommel shooten in Zanzibar tussen de arme kindjes die nooit van hun levensdagen schoenen kunnen betalen. En dat niemand, helemaal niemand van de marketing, van de pr, van de directie, van het management van Katja – om nog maar te zwijgen over Katja zelf - ook maar één seconde heeft nagedacht over die pijnlijke samenkomst van twee zo gescheiden werelden…daar word ik toch wel zo treurig van.
Het valt niet mee om een ster te zijn.

Alsof er een magneet in zat, zo koos het rode potlood zijn weg naar haar naam, naar het zwarte blokje met het rondje in het midden. Samen kleurden we dat zorgvuldig rood, het potlood en ik, netjes binnen de lijntjes, opdat niemand mijn stem aan haar ongeldig zou kunnen verklaren.
En nu is ze ineens weg.
Ach Ploumpje, waarom heb je mij verlaten? Je was fris, je was vrolijk, je was onbevreesd. Je kwam vrolijk lachend binnen, schrobde de stoep, stevende de lakens, schoof lavendel tussen de te vaak gewassen  onderbroeken en zie …langzaam trok de muffe lucht van twee eeuwen sociaal democratische bekommernis uit het meubilair.
Of overdrijf ik nu een beetje?
Wat me aan haar beviel: ze had niets van dat vermoeide dat veel sociaal democraten kunnen hebben. Kom maar hier lief wereldleed, strijk neer op mijn vermoeide schouders. Welkom kansarme, trek maar bij me in. Er is plek zat op zolder.
Het proletariaat is een hamster. Daar moet je goed voor zorgen.
Ploumen vond dat allemaal ook wel, maar ze keek er tenminste niet zo gekweld bij.
En toen deed ze ook nog haar haar de andere kant op.
Heel mooi vond ik dat.
Haar vertrek leek impulsief. Goed over nagedacht, aan niemand verteld, koud op ons dak. Niet handig. Al kan ik de manier waarop ze dat deed wel weer waarderen. Ze erkende haar tekortkomingen. Ze wees niet naar anderen. Ze was zelfkritisch.
Kom daar maar eens om bij het mannelijk deel van de wereldbevolking.
Voor zelfkritiek heeft God de vrouw geschapen.  Ze hebben er wat te veel van soms, maar beter te veel dan helemaal geen. Toch, Hugo?
Volgens Ploumen komt de partij niet verder onder haar leiding.
Ik vraag me af of dat aan haar leiding ligt.
Wellicht is de wereld een beetje veranderd  de afgelopen veertig jaar en wil het proletariaat minder  geholpen worden dan vroeger. Misschien passen de sociaal democratische boodschappen niet meer zo goed in het hedendaagse mandje. In mijn jeugd was iedereen progressief of christelijk. Nu is iedereen rechts of nog veel rechtser; een paar klimaatklagers daargelaten.
Het is de bijvangst van de toegenomen welvaart.
De Partij van de A. is een C-merk geworden. Het ligt onder in het schap. Je zou er zo aan voorbijlopen.  Geen vraag naar.
Koelvloeistof in de zomer.
En nu wordt er een zoektocht ingezet naar haar opvolger. Of beter: naar de opvolger na de tussenpaus.
Volgt u het nog?
Eerst mag een kamerdienaar de komende drie jaar het bed opmaken, waarin een partijmastodont zich dan vlak voor de verkiezingen behaaglijk neervlijt.
Katy Perry, Attje Keulen Deelstra en Henk Nijboer vechten om het been. Aboutaleb of Timmerman lopen daar over drie jaar mee heen. Twee oudere heren met veel bestuurlijke ervaring.
Zwaargewichten, zegt u dat wel.
Internationaal netwerk, ook heel belangrijk.
Marjolijn Moorman, de enige frisse fruitige vrouw die de partij geheel op eigen kracht een heldere, duidelijke en niet te missen USP heeft meegegeven – weg met die sociale ongelijkheid -  wordt overgeslagen.
Te weinig profiel buiten de hoofdstad. Of: hoe helpen we de partij de vorige eeuw in.