Dat blijkt uit een onderzoek van het Landelijk Samenwerkingsverband Achterstandswijken dat gehouden is bij de veertig aangewezen krachtwijken. Op zich vond participatie wel plaats, maar dan in de meeste gevallen toch 'op de automatische piloot'. Waar bewoners wel konden participeren, konden ze meestel wel de problemen aangeven, maar kregen niet de mogelijkheid oplossingen aan te dragen. De inventarisatie en de keuze van de oplossingen was meestal in handen van professionals. De beslissingsmacht van bewoners was vaak beperkt, aldus de onderzoekers in het rapport: ‘Aandacht voor bewonersparticipatie’. In iets minder dan eenderde van de wijken verliep de participatie via de reeds bestaande bewonersoverleggen. In iets meer dan eenderde van de wijken is een nieuw en breed participatietraject opgezet voor het wijkactieplan. Gemeenten hebben bewoners wel gevraagd te participeren, maar gebruikten weinig kanalen daarvoor en deden weinig moeite moeilijk bereikbare groepen te betrekken.
De gemeenten laten hier duidelijk iets liggen: is de activering van de wijkbewoners niet de sleutel tot werkelijke aanpak van de problemen in deze wijken? Negeren beleidsmakers hierbij de potentiele kracht van communicatie? Of is er te weinig communicatiedenkkracht bij de communicatieprofessionals om te komen tot nieuwe aansprekende aanpakken en ideeen om moeilijk bereikbare groepen toch te bereiken en te activeren? Ik ben een beetje bang dat het een combinatie van de twee is....
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!