‘Ik heb het nog nooit gedaan, ik denk wel dat ik het kan’. Met dit motto van Pippi Langkous onder mijn arm besloot ik eind 2017 een tweede boek te schrijven. Verhaallijn: breaking bad meets schoolpleinouders meets Wat wil ik nou helemaal met mijn leven?. Dit alles met een basisschool genaamd “Wiedewinde” op de achtergrond.
In drie maanden tijd stampte ik het verhaal uit de grond. Ondertussen startte de serie “De Luizenmoeders” en dacht ik, wat voegt mijn verhaal nog toe? Een beetje gehinderd door deze serie schreef ik toch driftig verder. Ik liet vrienden en vage bekenden meelezen en vroeg ze om feedback. Januari 2018 was de eerste versie een feit. Op naar de uitgever!
De uitgever van mijn eerste boek bleek geen boeken meer uit te geven, laat staan dat hij een redacteur paraat had staan om mee te kijken naar mijn eerst fictieverhaal. Zelf uitgeven vond en vind ik (nog steeds) geen optie dus verdween het manuscript naar mijn harde schijf.
Ik prakkiseerde me suf hoe ik nu verder moest. Herschrijven? Maar hoe dan? Ik besloot braaf om de dag twee uur tijd te blokken in mijn agenda. De eerste versie had ik per slot van rekening ook in de avonduren geschreven dus dit kon niet mislukken.
Inspiratie te mager, last te zwaar
Ik deed het echter niet. Ik bleef het maar voor mij uitschuiven in de hoop dat ergens de inspiratie weer grip op mij en het verhaal kreeg. Uiteindelijk heb ik aangeklopt bij een schrijver die in haar vrije tijd manuscripten bekijkt. Haar vonnis was duidelijk, schrap de helft en start opnieuw. ‘Het heeft zeker potentie hoor dus laat je niet ontmoedigen’, luidde haar advies.
Ik stopte de versie met aantekeningen in een mapje en legde het op mijn bureau. Ervan overtuigd dat ik met deze nieuwe inzichten verder kon. Veel tijd om erover na te denken had ik niet want een paar dagen later kreeg mijn moeder een hersenbloeding en werd mijn schrijftijd, mantelzorgtijd.
Nu, ruim twee jaar later heb ik de beslissing genomen om het verhaal niet te herschrijven. Het moment is weg, de inspiratie te mager en de last te zwaar. Als ik het licht had gezien dan was de tweede versie er al geweest. Maar die is er niet. Met een beetje pijn in mijn hart leg ik het verhaal terzijde en weet nu dat als je iets nog nooit gedaan hebt, de kans klein is dat je er direct geweldig in bent.
Ramen open
In die twee jaar ben ik niet helemaal stilgezeten, ik ben juist meer gaan schrijven en voor grotere podia, onder andere Adformatie. Om beter te worden heb ik een cursus columns schrijven gevolgd en ontdekt dat ik hier nog veel kan leren. Dit kan ik dus al een beetje en de kans dat ik hier goed in ga worden is aannemelijker dan het schrijven van een bestseller op dit moment.
‘Als je ergens een deur sluit, gaat er vast ergens anders een raam open’, past nu beter in mijn schrijvende leven. Er gaat zeker een tweede boek komen alleen niet vandaag. Vandaag ruim ik alle notities, verhaallijnen en personages van ‘Wiedewinde’ op en vertrouw op dat raam dat hopelijk snel opengaat.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!