Wordt er door de een gesproken over het ‘brandmerken’ van gestraften, en zeggen anderen “anoniem harken is geen straf'”. Het doet me erg denken aan de commotie van vorig jaar over het meelopen van TBS-ers in de Vierdaagse. Gebeurde ook al jaren, maar opeens is het voorpagina-nieuws. En in de discussiefora lusten ze ze wel rauw: "Wanneer ik op zoek ben naar werk, maar door onder meer mijn leeftijd dit niet kan vinden of niet krijg, is er dus een makkelijker manier om wel aan werk te komen, alleen is het dan onbetaald. Ik hoef alleen maar een een of ander misdaad te plegen, en ik mag voor niets gaan werken."
Het gevaar van dit alles: mooie initiatieven om mensen met een crimineel verleden weer te laten terugkeren in de samenleving lopen gevaar om afgebrand te worden.
Communicatie gaat over zichtbaar maken, framen, hoe zou de Reclassering het hesje weer in het juiste frame kunnen krijgen?
Mijn suggestie: toch (desgevraagd) meer toelichting geven, en uitleggen vanuit welke visie dit gebeurt en waarom het zo belangrijk is om het op deze manier te doen. Via begeleiders, maar misschien ook wel via achtergrondinformatie die ter plekke kan worden gegeven in de vorm van een flyer, vraag en antwoord of een 'projectomschrijving'.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!